In Mityana
Blijf op de hoogte en volg Alex
06 September 2012 | Oeganda, Mityana
Beste lezer,
voor uw en mijn eigen gemak ga ik verder waar ik laatst gestopt ben.
De dag erop, 26 augustus was groot feest in het bisdom Mityana voor de jaarlijkse Christian Music Competition waaraan kerkkoren van het gehele bisdom meedoen. Het werkt zowat als de voetbalcompetitie, met klassen, bekers, promoveren en degraderen. Enfin, dat leeft hier enorm en iedereen kijkt daar met veel plezier naar uit.
Na de lange ochtendmis zat ik wat te keuvelen met de andere 'muzungu' hier in Mityana, dr. Peter, een Duitse tandarts die hier vrijwilligerswerk doet in een plaatselijk ziekenhuis. Op die manier vervloog de wachttijd voor de competitie en ondertussen ontmoette ik ook de kleine Edward die me een bootje cadeau gaf. De zangwedstrijd ging van start en vormde een fantastische vorm van entertainement, zowel door de zangers als door de dirigenten en de jury die het startsein gaf met...rara...jawel, een echte Zwitserse koebel. Hoe dat ding hier geraakt is, is tot op vandaag ongeweten. Misschien door Duitse missionarissen. Soit, de wedstrijd gaat vlot door met een korte lunchpauze om 15.30u. Ondertussen is de kleine Eddy weer opgedoken en heb ik hem mijn chiro T-shirt cadeau gedaan...het staat hem beeldig. Uiteindelijk wint in 1ste klas het koor van de kathedraal met enorm jolijt en feest tot gevolg.
27 augustus: Vandaag vertrek ik na het ontbijt met de seminarist Robert(o) op verkenningstocht door Mityana. We wandelen door de Curiegebouwen, de kathedraal, de pastorij, de diocesane schrijnwerkerij, ziekenhuizen (of toch wat er hier voor moet door gaan), de gevangenis, het centrum, etc...Ik geef mijn ogen de kost en zie geweldig grappige dingen die ge alleen in Afrika kunt vinden, maar ook schrijnende situaties van extreme armoe en uitzichtloosheid. Zoals de ziekenhuizen bijoorbeeld...bidden dat ge daar nooit terechtkomt (iets wat een pinksterkerk Amerikaan duidelijk niet gedaan heeft, want hij lag zijn malaria uit te zieken in het katholiek ziekenhuis, het enige die naam een klein beetje waardig). Het is treffend dat deze mensen ondanks alles toch blijven vreugde vinden, gesterkt door hun geloof waarin hun katholieke (maar ook protestantse) martelaren hun zijn voorgegaan.
De twee volgende dagen waren zeer kalm en ik heb in alle rust het boek over de 'Ugandan Martyrs' dat ik van Fr. John Fisher, de kapelaan, heb geleend kunnen lezen. Om de dag wat kleur te geven waren er verschillende Oegandezen die eens met de muzungu wilden praten. Ook Eddy was van de partij na zijn namiddag catecheseles onder de palmboom naast de kathedraal, om mij op zijn beurt Lugandales te geven. Een andere interessante figuur is de Kabaka (koning van Buganda), een man die alle vijzen verloren heeft en al 15 jaar in het kerkhof an de kathedraal leeft, onderhouden door de zusters. Volledig ongevaarlijk, altijd aanwezig.
30 augustus zijn we met EH LAzarus naar zijn toekomstige parochie gaan zien. Na de middag heb ik het boek teruggebracht naar de kapelaan en ben in de Bib een 'principles of Luganda' gaan halen om toch op z'n minst te kunnen tellen. Op de terugweg zie ik Eddy die voor de poort van het CFC (catechist formation centre waar ik slaap) staan. Hij had daar na de catecheseles post gevat om mij uit te nodigen bij hem thuis. Ik loop dus mee en kom bij hem thuis aan waar ik zeer hartelijk word ontvangen. Ook enkele buren worden erbij gehaald om de muzungu die op bezoek is te zien. Eddy zet muziek op en ze beginnen voor mij te dansen. Na een tijdje brengt zijn moeder een bord voor mij met varkensvlees, witte kool en tomaat (een duur feestmaal) waar ik dan met Eddy van eet. Na het eten neem ik afscheid van hen en Eddy geeft me een doos vol fruit dat hij op de markt voor mij is gaan kopen cadeau. We wandelen terug naar het CFC en Eddy staat erop om de doos te dragen voor mij. We droppen alles in het CFC en wandelen dan terug om hem weer veilig thuis te brengen. Tot onze grote vreugde komen we onderweg fr. James tegen die voorstelt om ons met de auto naar Eddy's huis te brengen. De kleine is superblij dat hij in een auto kan zitten; zijn ogen schitteren. We zetten hem dus thuis af en rijden terug naar het CFC.
voor uw en mijn eigen gemak ga ik verder waar ik laatst gestopt ben.
De dag erop, 26 augustus was groot feest in het bisdom Mityana voor de jaarlijkse Christian Music Competition waaraan kerkkoren van het gehele bisdom meedoen. Het werkt zowat als de voetbalcompetitie, met klassen, bekers, promoveren en degraderen. Enfin, dat leeft hier enorm en iedereen kijkt daar met veel plezier naar uit.
Na de lange ochtendmis zat ik wat te keuvelen met de andere 'muzungu' hier in Mityana, dr. Peter, een Duitse tandarts die hier vrijwilligerswerk doet in een plaatselijk ziekenhuis. Op die manier vervloog de wachttijd voor de competitie en ondertussen ontmoette ik ook de kleine Edward die me een bootje cadeau gaf. De zangwedstrijd ging van start en vormde een fantastische vorm van entertainement, zowel door de zangers als door de dirigenten en de jury die het startsein gaf met...rara...jawel, een echte Zwitserse koebel. Hoe dat ding hier geraakt is, is tot op vandaag ongeweten. Misschien door Duitse missionarissen. Soit, de wedstrijd gaat vlot door met een korte lunchpauze om 15.30u. Ondertussen is de kleine Eddy weer opgedoken en heb ik hem mijn chiro T-shirt cadeau gedaan...het staat hem beeldig. Uiteindelijk wint in 1ste klas het koor van de kathedraal met enorm jolijt en feest tot gevolg.
27 augustus: Vandaag vertrek ik na het ontbijt met de seminarist Robert(o) op verkenningstocht door Mityana. We wandelen door de Curiegebouwen, de kathedraal, de pastorij, de diocesane schrijnwerkerij, ziekenhuizen (of toch wat er hier voor moet door gaan), de gevangenis, het centrum, etc...Ik geef mijn ogen de kost en zie geweldig grappige dingen die ge alleen in Afrika kunt vinden, maar ook schrijnende situaties van extreme armoe en uitzichtloosheid. Zoals de ziekenhuizen bijoorbeeld...bidden dat ge daar nooit terechtkomt (iets wat een pinksterkerk Amerikaan duidelijk niet gedaan heeft, want hij lag zijn malaria uit te zieken in het katholiek ziekenhuis, het enige die naam een klein beetje waardig). Het is treffend dat deze mensen ondanks alles toch blijven vreugde vinden, gesterkt door hun geloof waarin hun katholieke (maar ook protestantse) martelaren hun zijn voorgegaan.
De twee volgende dagen waren zeer kalm en ik heb in alle rust het boek over de 'Ugandan Martyrs' dat ik van Fr. John Fisher, de kapelaan, heb geleend kunnen lezen. Om de dag wat kleur te geven waren er verschillende Oegandezen die eens met de muzungu wilden praten. Ook Eddy was van de partij na zijn namiddag catecheseles onder de palmboom naast de kathedraal, om mij op zijn beurt Lugandales te geven. Een andere interessante figuur is de Kabaka (koning van Buganda), een man die alle vijzen verloren heeft en al 15 jaar in het kerkhof an de kathedraal leeft, onderhouden door de zusters. Volledig ongevaarlijk, altijd aanwezig.
30 augustus zijn we met EH LAzarus naar zijn toekomstige parochie gaan zien. Na de middag heb ik het boek teruggebracht naar de kapelaan en ben in de Bib een 'principles of Luganda' gaan halen om toch op z'n minst te kunnen tellen. Op de terugweg zie ik Eddy die voor de poort van het CFC (catechist formation centre waar ik slaap) staan. Hij had daar na de catecheseles post gevat om mij uit te nodigen bij hem thuis. Ik loop dus mee en kom bij hem thuis aan waar ik zeer hartelijk word ontvangen. Ook enkele buren worden erbij gehaald om de muzungu die op bezoek is te zien. Eddy zet muziek op en ze beginnen voor mij te dansen. Na een tijdje brengt zijn moeder een bord voor mij met varkensvlees, witte kool en tomaat (een duur feestmaal) waar ik dan met Eddy van eet. Na het eten neem ik afscheid van hen en Eddy geeft me een doos vol fruit dat hij op de markt voor mij is gaan kopen cadeau. We wandelen terug naar het CFC en Eddy staat erop om de doos te dragen voor mij. We droppen alles in het CFC en wandelen dan terug om hem weer veilig thuis te brengen. Tot onze grote vreugde komen we onderweg fr. James tegen die voorstelt om ons met de auto naar Eddy's huis te brengen. De kleine is superblij dat hij in een auto kan zitten; zijn ogen schitteren. We zetten hem dus thuis af en rijden terug naar het CFC.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
