Little Sisters of St. Francis
Blijf op de hoogte en volg Alex
07 September 2012 | Oeganda, Mityana
Ondertussen is het 3 september en zit ik dus ten oosten van Kampala, in een zichtbaar meer islamitisch gebied...meer moskeen dan iets anders. Maar zoals gebruikelijk is ook de katholieke Kerk goed uitgerust en hebben ze een mooi kerkgebouw waar ik in de vroege morgen door zr. Claire word naartoe geloodst. Ze brengt mij echter naar de sacristie waar ik prompt van de kapelaan, fr. Anthony, een witte soutane krijg aangeboden daar ik seminarist ben. Jawel, wit gelijk die van de paus, want dat dragen de priesters en seminaristen in het zwarte continent en ik bijgevolg dus ook...Paus Alexander...haha, 't zag er goed uit :D. Na de mis leidt zr. Winnie me rond in het weeshuis en in de school, waarna we ook Jinja city inrijden. Het bezoek duurt tot aan het middagmaal. Na de middag speel ik enkele uren in de speeltuin met de weesjes om om 18:30 de vespers te gaan bidden met de zusters in hun hoofdklooster. 's Avonds eten we lekker en praten de hele avond over koetjes en kalfjes met zr. Eve (de Tanzaniaanse waarmee ik mijn Kiswahili wat kan opfrissen), zr. Maria Goretti en de twee andere zusters.
De dag erop vertoont een gelijkaardig patroon wat betreft de vroege ochtend. Na de mis nodigt de pastoor, fr. Joseph, me uit voor het ontbijt, maar zr. Claire zegt dat ik vandaag niet kan. Zr. Winnie had immers voor mij een uitstap gepland naar hun moederhuis in Nkokonjeru (letterlijk 'Witte Kip'). In dat gebied groeide immers een grote boomk die vereerd werd door de plaatselijke bevolking en waarvoor zij witte kippen offerden. De stichteres van de little sisters, mother Kevin, liet die omhakken en gebruikte naar verluidt het hout ervan voor het bakken van de bakstenen die werden gebruikt om de kerk van de zusters op te trekken. De tovenaars en heksen van het dorp ervloeketen haar en voorspelden een kort leven oor haar en haar werk. Ondertussen zijn de tovenaars dood en begraven, is Nkokonjeru uitgegroeid tot een katholiek bastion en staat de kerk er na al die jaren nog steeds. Ook de katholieke secundaire school voor meisjes behoort tot een van de beste scholen van het land...de tijd gaf de tovenaars en heksen ongelijk. De zuster liet me hun zorgcentrum voor zwaargehandicapte kinderen en jongeren zien. Het was hartverwarmend om te zien hoe zij van de zusters hielden en hoe dakbaar zij waren dat zij door hen niet werden verstoten, maar straffer nog, dat zij van hen verschillende beroepen konden leren (schoenmakers, mandenlechters, kleermaaksters,bakkers, etc...) om hun plaats terug te kunnen winnen in de maatschappij. Daarna bezochten we twee extremen van het religieuze leven, namelijk het noviciaat waar de jonge kandidaatzusters opgeleid worden en het bejaardentehuis voor de oude hulpbehoevende zusters. Het was echt tof om te zien zo'n enorm aantal zusters, allemaal hard aan't werk. De terugreis op de aardewegen verliep redelijk vlot ookal heb ik kilo's stof gevreten. Alvorens terug naar Iganga te rijden, wou de zuster mij nog enkele prachtige watervallen laten zien op de Witte Nijl, maar door de bouw van een dam hogerop is daar niets meer van te zien. De Oegandezen hebben er elektriciteit aan gewonnen, maar een wonder der natuur aan verloren. Enfin, niks aan te doen...Terug in Iganga treffen we een nieuwe zuster aan, zr. Winnie uit Kenia en alweer kan ik wat Swahili brabbelen.
Na de mis, ga ik ontbijten op de pastorij waar ik in het bijzonder aangenaam gezelschap van fr. Anthony, fr. Joseph en seminarist David een geweldig ontbijt geniet. Daarna is het wachten op fr. Pontian die in plaats van fr. Lazarus komt, want die laatste heeft door de overdracht van de parochie aan hem geen tijd. Tijdens het wachten arriveren echter bazungu babiri (ofte twee blanken); Hollandse meisjes die hier wat vrijwilligerswerk komen doen. We praten wat tot fr. Pontian aankomt en zodra die er is, ontbijten we tesamen en vertrekken met beide zusters Winnie. De eerste stop is in een melaatsentehuis van de zusters. Het heeft toch bijzonder wat indruk op mij gemaakt. Ik was die foto's van de Pater Damiaan actie gewoon, maar die gehavende personen in levende lijve ontmoeten heeft me toch niet ongeroerd gelaten. Vervolgens zijn we Jinja ingereden om onze picnic te kopen (geit met frieten) dat we dan op de oevers van de Nijl hebben verorberd. Met volle magen zijn we dan in een bootje gestapt om de bronnen van de Nijl te gaan bevaren...te grappig zicht wel, zusters in een zwemvest :D. Na de oevers van de Nijl wou zr. Winnie me toch absoluut watervallen laten zien en heeft ze ons wat noordelijker gebracht waar nog wel watervallen waren. De vraag is echter voor hoelang die er nog zullen zijn, want ze willen daar ook een dam bouwen. Na deze uitstap droppen we de Keniaanse zr. Winnie in Jinja in het Youth Centre en rijden door naar Iganga waar zr. Winnie (de andere dus) ons trakteert op restaurant.
6 augustus is de dag van de terugreis. Ik ga nog een laatste keer de mis dienen in een witte soutane. Het is vandaag het patroonsfeest van de school en de kerk barst uit haar voegen door de hoeveelheid kinderen. Fr. Joseph bedankt mij nog eens publiekelijk en vraagt iedereen te bidden voor mij waarop een luid applaus en gegil opstijgt. Ik neem afscheid van de priesters en David en ga naar het weeshuis om te ontbijten. En dan begint de reis terug. Ik vraag OLV om een veilige reis, iets wat ik gewoonlijk eigenlijk zelden doe, maar het bleek deze keer echt nodig. Onderweg heb ik even heel mijn leven aan mij voorbij zien flitsen wanneer we bijna werden geplet tussen een vrachtwagen en een aanstormende bus. Onze bewaarengelen hebben goed hun best gedaan. Uiteindelijk geraken we veilig terug in Mityana, nadat we eerst even zijn gestopt in de nieuwe parochie van fr. Lazarus. We spreken af dat ik de dag erop even zou langskomen.
Deze ochtend heb ik lange tijd gewacht op de man die me zou hebben moeten oppikken. Ik heb 3 keer gebeld naar fr. Lazarus of ik niet beter op eigen krachten naar Kyenga kon komen, maar "neen, ik stuur iemand, wacht maar". Uiteindelijk besluit ik na de middag om met twee zusters toch op eigen houtje te gaan. We pratem wat bij en ik vraag hem of ik er een weekje op uit mag. Hij ziet daaruiteraard geen graten in en wenst me een aangename reis.
Als alles goed verloopt zou ik dus morgen bussen naar Fort Portal in't westen, Katonda nga ayyagadde (als't God belieft).
Ge hoort dus nog van mij
Sula buluungi
De dag erop vertoont een gelijkaardig patroon wat betreft de vroege ochtend. Na de mis nodigt de pastoor, fr. Joseph, me uit voor het ontbijt, maar zr. Claire zegt dat ik vandaag niet kan. Zr. Winnie had immers voor mij een uitstap gepland naar hun moederhuis in Nkokonjeru (letterlijk 'Witte Kip'). In dat gebied groeide immers een grote boomk die vereerd werd door de plaatselijke bevolking en waarvoor zij witte kippen offerden. De stichteres van de little sisters, mother Kevin, liet die omhakken en gebruikte naar verluidt het hout ervan voor het bakken van de bakstenen die werden gebruikt om de kerk van de zusters op te trekken. De tovenaars en heksen van het dorp ervloeketen haar en voorspelden een kort leven oor haar en haar werk. Ondertussen zijn de tovenaars dood en begraven, is Nkokonjeru uitgegroeid tot een katholiek bastion en staat de kerk er na al die jaren nog steeds. Ook de katholieke secundaire school voor meisjes behoort tot een van de beste scholen van het land...de tijd gaf de tovenaars en heksen ongelijk. De zuster liet me hun zorgcentrum voor zwaargehandicapte kinderen en jongeren zien. Het was hartverwarmend om te zien hoe zij van de zusters hielden en hoe dakbaar zij waren dat zij door hen niet werden verstoten, maar straffer nog, dat zij van hen verschillende beroepen konden leren (schoenmakers, mandenlechters, kleermaaksters,bakkers, etc...) om hun plaats terug te kunnen winnen in de maatschappij. Daarna bezochten we twee extremen van het religieuze leven, namelijk het noviciaat waar de jonge kandidaatzusters opgeleid worden en het bejaardentehuis voor de oude hulpbehoevende zusters. Het was echt tof om te zien zo'n enorm aantal zusters, allemaal hard aan't werk. De terugreis op de aardewegen verliep redelijk vlot ookal heb ik kilo's stof gevreten. Alvorens terug naar Iganga te rijden, wou de zuster mij nog enkele prachtige watervallen laten zien op de Witte Nijl, maar door de bouw van een dam hogerop is daar niets meer van te zien. De Oegandezen hebben er elektriciteit aan gewonnen, maar een wonder der natuur aan verloren. Enfin, niks aan te doen...Terug in Iganga treffen we een nieuwe zuster aan, zr. Winnie uit Kenia en alweer kan ik wat Swahili brabbelen.
Na de mis, ga ik ontbijten op de pastorij waar ik in het bijzonder aangenaam gezelschap van fr. Anthony, fr. Joseph en seminarist David een geweldig ontbijt geniet. Daarna is het wachten op fr. Pontian die in plaats van fr. Lazarus komt, want die laatste heeft door de overdracht van de parochie aan hem geen tijd. Tijdens het wachten arriveren echter bazungu babiri (ofte twee blanken); Hollandse meisjes die hier wat vrijwilligerswerk komen doen. We praten wat tot fr. Pontian aankomt en zodra die er is, ontbijten we tesamen en vertrekken met beide zusters Winnie. De eerste stop is in een melaatsentehuis van de zusters. Het heeft toch bijzonder wat indruk op mij gemaakt. Ik was die foto's van de Pater Damiaan actie gewoon, maar die gehavende personen in levende lijve ontmoeten heeft me toch niet ongeroerd gelaten. Vervolgens zijn we Jinja ingereden om onze picnic te kopen (geit met frieten) dat we dan op de oevers van de Nijl hebben verorberd. Met volle magen zijn we dan in een bootje gestapt om de bronnen van de Nijl te gaan bevaren...te grappig zicht wel, zusters in een zwemvest :D. Na de oevers van de Nijl wou zr. Winnie me toch absoluut watervallen laten zien en heeft ze ons wat noordelijker gebracht waar nog wel watervallen waren. De vraag is echter voor hoelang die er nog zullen zijn, want ze willen daar ook een dam bouwen. Na deze uitstap droppen we de Keniaanse zr. Winnie in Jinja in het Youth Centre en rijden door naar Iganga waar zr. Winnie (de andere dus) ons trakteert op restaurant.
6 augustus is de dag van de terugreis. Ik ga nog een laatste keer de mis dienen in een witte soutane. Het is vandaag het patroonsfeest van de school en de kerk barst uit haar voegen door de hoeveelheid kinderen. Fr. Joseph bedankt mij nog eens publiekelijk en vraagt iedereen te bidden voor mij waarop een luid applaus en gegil opstijgt. Ik neem afscheid van de priesters en David en ga naar het weeshuis om te ontbijten. En dan begint de reis terug. Ik vraag OLV om een veilige reis, iets wat ik gewoonlijk eigenlijk zelden doe, maar het bleek deze keer echt nodig. Onderweg heb ik even heel mijn leven aan mij voorbij zien flitsen wanneer we bijna werden geplet tussen een vrachtwagen en een aanstormende bus. Onze bewaarengelen hebben goed hun best gedaan. Uiteindelijk geraken we veilig terug in Mityana, nadat we eerst even zijn gestopt in de nieuwe parochie van fr. Lazarus. We spreken af dat ik de dag erop even zou langskomen.
Deze ochtend heb ik lange tijd gewacht op de man die me zou hebben moeten oppikken. Ik heb 3 keer gebeld naar fr. Lazarus of ik niet beter op eigen krachten naar Kyenga kon komen, maar "neen, ik stuur iemand, wacht maar". Uiteindelijk besluit ik na de middag om met twee zusters toch op eigen houtje te gaan. We pratem wat bij en ik vraag hem of ik er een weekje op uit mag. Hij ziet daaruiteraard geen graten in en wenst me een aangename reis.
Als alles goed verloopt zou ik dus morgen bussen naar Fort Portal in't westen, Katonda nga ayyagadde (als't God belieft).
Ge hoort dus nog van mij
Sula buluungi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
