Weer thuis
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
14 September 2010 | België, Leefdaal
Jambo!
De reis naar het meer verliep zonder noemenswaardige incidenten. De bus reed wel ontzettend traag en was meer dan overvol...naar't schijnt te vergelijken met de trein. Ik zit naast Christopher, een evangelische pastor en we hebben een heel bijzonder gesprek over geloof. Het water tussen katholieken en protestanten is ongelooflijk diep. In Mbamba bay neem ik mijn intrek in een gest waar de kamer 2500 Tsh kost...het absolute minimum ever. Ik verken het dorpje, baad in het Nyasa meer en eet er lekkere vis. 's Avonds krijg ik een kerosinelamp, want elektriciteit is er niet.
De dag erop word ik voor het eerst sinds lang wakker zonder het gekweel van een kelende imam die gans het dorp bijeen mekkert. Ik vertrek met de bus weer naar Songea, vanwaar ik terug naar Iringa moet. Ik ben immers mijn zakmes daar vergeten en wil het kost wat kost terug. De tocht naar de oostkust is dus alweer wat uitgesteld.
In Iringa aangekomen ga ik weer naar het guest house waar ik geslapen had. Ik informeer naar mijn zakmes maar niemand weet natuurlijk van iets. Ik vraag naar Mr Geofrey, maar meer dan "badai badai" krijg ik niet te horen. Terwijl ik wacht geraak ik aan de praat met Rashid die net naast de guesti een winkel heeft. Na een poos vraag ik hem toch eens te informeren naar mijn mes. Na wat gepraat geeft een van de kuisvrouwen toe dat zij het heeft, maar niet hier, het ligt thuis. We spreken af dat ze het morgenvroeg brengt. Dolgelukkig nodig ik Rashid uit voor het avondeten. Het kost me wel wat moeite om het verschil tussen een geven en betalen uit te leggen.
De dag erop sta ik later op, want ik heb wel een vermoeden dat ons madammeke zeker niet in de vroege ochtend zal komen. Ik heb effectief de tijd om de eerste en tweede bus naar Dar te zien vertrekken zonder enig spoor van de kuisvrouw te merken. Tegen 9 komt Rashid aan en hij lijkt verbaasd mij nog aan te treffen: "zijt gij hier nu nog?"
"Jep, ze is nog steeds niet gekomen"
"momentje" en hij verdwijnt om 5 minuutjes later terug te komen, met mijn mes. Dolgelukkig pak ik alles bijeen en neem de bus naar Dar. In Dar zoek ik een gesti op en ik heb besloten de dag erop naar Kilwa Kivinje te gaan. De stad van vergane glorie en mangrovebossen.
Veel te vroeg komt die aap van het hotel me wekken voor naar de bushalte te gaan. Daar moet ik dan een slordige 2 uur wachten eer de bus boemvol vertrekt. De rit naar Kilwa gaat vlot, over een goed geasfalteerde baan. In Kilwa vind ik weer een hotelletje, bezoek ik de stad, ga naar de mangrovebossen kijken, probeer bao aangeleerd te krijgen door een groepje ouderen die daar zitten te spelen en eet er voor het eerst kookbananen. 's Avonds alweer geen elektriciteit en het lezen en schrijven geschiedt vandaag bij kaarslicht.
In de vroege ochtend stap ik op het busje naar Mtwara. Op weg ernaartoe moet ik eens goed lachen met het bord 100km/u net na een reeks van 4 verkeersdrempels die enkel met een snelheid van 20km/u kunnen beklommen worden. Het busje is trouwens letterlijk een sardienblik...naast de gebruikelijke wraktoestand van het voertuig en de opeengepropte reizigers, stinkt dit busje daarbij nog eens mijlen in de wind naar vis. Mtwara is een toffe stad. Ik ga ook naar de kust van de Indische oceaan, lunch er en ga daarna zwemmen op een verlaten plekje. 's Avonds ontmoet ik Eric die heel goed Engels kan. Algauw blijkt dat hij enkele jaren in Nederland heeft gestudeerd. We praten zo'n 3 uur tot hij me duidelijk maakt dat het voor mij bedtijd is en hij goesting heeft in zijn hoertje.
De dag erop weer naar Dar met de eerste bus die uiteindelijk als laatste zou aankomen omwille van een lek in de koeling. In Dar aangekomen spreekt Ismail me aan en vraagt of ik Frans kan. Hij heeft immers avondschool gevolgd. Samen praten we Frans terwijl de bus zich een weg baant in het potdichte verkeersnet van de stad. We komen pas aan op Ubungo wanneer de duisternis al een uur of 2 gevallen is. Ik zoek samen met Ismail een guest house. Wel de slechtse buurt ever om een kamer te nemen. 't Is hier volop in de moslimwijk en 's ochtends word ik gewekt door het gejammer van minstens 4 verschillende imams...ik kon ze wel slaan. Ismail gaat met me mee naar het stadcentrum om een hotelleke dichterbij de luchthaven te vinden. Daarna trekken we nog samen op de ganse dag. We maken oa een e-mailadres aan voor hem. 's avonds neem ik afscheid van hem.
De dag erop slijt ik nog wat tijd in Dar, wachtend op de tijd om naar de luchthaven te trekken. Nog geen drie uur voor ik moet vertrekken word ik echter afgeperst met een wapen. Het verhaal ga ik hier niet vertellen, bij gelegenheid vraagt ge het mij maar als ge me ziet. De vlucht weer naar huis verloopt supervlot en ik geraak weer veilig thuis.
Kortom, een geweldige ervaring...op naar de volgende
Merci voor het volgen van deze avonturen
Alex
De reis naar het meer verliep zonder noemenswaardige incidenten. De bus reed wel ontzettend traag en was meer dan overvol...naar't schijnt te vergelijken met de trein. Ik zit naast Christopher, een evangelische pastor en we hebben een heel bijzonder gesprek over geloof. Het water tussen katholieken en protestanten is ongelooflijk diep. In Mbamba bay neem ik mijn intrek in een gest waar de kamer 2500 Tsh kost...het absolute minimum ever. Ik verken het dorpje, baad in het Nyasa meer en eet er lekkere vis. 's Avonds krijg ik een kerosinelamp, want elektriciteit is er niet.
De dag erop word ik voor het eerst sinds lang wakker zonder het gekweel van een kelende imam die gans het dorp bijeen mekkert. Ik vertrek met de bus weer naar Songea, vanwaar ik terug naar Iringa moet. Ik ben immers mijn zakmes daar vergeten en wil het kost wat kost terug. De tocht naar de oostkust is dus alweer wat uitgesteld.
In Iringa aangekomen ga ik weer naar het guest house waar ik geslapen had. Ik informeer naar mijn zakmes maar niemand weet natuurlijk van iets. Ik vraag naar Mr Geofrey, maar meer dan "badai badai" krijg ik niet te horen. Terwijl ik wacht geraak ik aan de praat met Rashid die net naast de guesti een winkel heeft. Na een poos vraag ik hem toch eens te informeren naar mijn mes. Na wat gepraat geeft een van de kuisvrouwen toe dat zij het heeft, maar niet hier, het ligt thuis. We spreken af dat ze het morgenvroeg brengt. Dolgelukkig nodig ik Rashid uit voor het avondeten. Het kost me wel wat moeite om het verschil tussen een geven en betalen uit te leggen.
De dag erop sta ik later op, want ik heb wel een vermoeden dat ons madammeke zeker niet in de vroege ochtend zal komen. Ik heb effectief de tijd om de eerste en tweede bus naar Dar te zien vertrekken zonder enig spoor van de kuisvrouw te merken. Tegen 9 komt Rashid aan en hij lijkt verbaasd mij nog aan te treffen: "zijt gij hier nu nog?"
"Jep, ze is nog steeds niet gekomen"
"momentje" en hij verdwijnt om 5 minuutjes later terug te komen, met mijn mes. Dolgelukkig pak ik alles bijeen en neem de bus naar Dar. In Dar zoek ik een gesti op en ik heb besloten de dag erop naar Kilwa Kivinje te gaan. De stad van vergane glorie en mangrovebossen.
Veel te vroeg komt die aap van het hotel me wekken voor naar de bushalte te gaan. Daar moet ik dan een slordige 2 uur wachten eer de bus boemvol vertrekt. De rit naar Kilwa gaat vlot, over een goed geasfalteerde baan. In Kilwa vind ik weer een hotelletje, bezoek ik de stad, ga naar de mangrovebossen kijken, probeer bao aangeleerd te krijgen door een groepje ouderen die daar zitten te spelen en eet er voor het eerst kookbananen. 's Avonds alweer geen elektriciteit en het lezen en schrijven geschiedt vandaag bij kaarslicht.
In de vroege ochtend stap ik op het busje naar Mtwara. Op weg ernaartoe moet ik eens goed lachen met het bord 100km/u net na een reeks van 4 verkeersdrempels die enkel met een snelheid van 20km/u kunnen beklommen worden. Het busje is trouwens letterlijk een sardienblik...naast de gebruikelijke wraktoestand van het voertuig en de opeengepropte reizigers, stinkt dit busje daarbij nog eens mijlen in de wind naar vis. Mtwara is een toffe stad. Ik ga ook naar de kust van de Indische oceaan, lunch er en ga daarna zwemmen op een verlaten plekje. 's Avonds ontmoet ik Eric die heel goed Engels kan. Algauw blijkt dat hij enkele jaren in Nederland heeft gestudeerd. We praten zo'n 3 uur tot hij me duidelijk maakt dat het voor mij bedtijd is en hij goesting heeft in zijn hoertje.
De dag erop weer naar Dar met de eerste bus die uiteindelijk als laatste zou aankomen omwille van een lek in de koeling. In Dar aangekomen spreekt Ismail me aan en vraagt of ik Frans kan. Hij heeft immers avondschool gevolgd. Samen praten we Frans terwijl de bus zich een weg baant in het potdichte verkeersnet van de stad. We komen pas aan op Ubungo wanneer de duisternis al een uur of 2 gevallen is. Ik zoek samen met Ismail een guest house. Wel de slechtse buurt ever om een kamer te nemen. 't Is hier volop in de moslimwijk en 's ochtends word ik gewekt door het gejammer van minstens 4 verschillende imams...ik kon ze wel slaan. Ismail gaat met me mee naar het stadcentrum om een hotelleke dichterbij de luchthaven te vinden. Daarna trekken we nog samen op de ganse dag. We maken oa een e-mailadres aan voor hem. 's avonds neem ik afscheid van hem.
De dag erop slijt ik nog wat tijd in Dar, wachtend op de tijd om naar de luchthaven te trekken. Nog geen drie uur voor ik moet vertrekken word ik echter afgeperst met een wapen. Het verhaal ga ik hier niet vertellen, bij gelegenheid vraagt ge het mij maar als ge me ziet. De vlucht weer naar huis verloopt supervlot en ik geraak weer veilig thuis.
Kortom, een geweldige ervaring...op naar de volgende
Merci voor het volgen van deze avonturen
Alex
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
