Na het westen is het zuiden aan de beurt

Jambo lezers,
na de geweldige ervaringen in Musoma, was de tijd weer gekomen om verder te trekken, naar mijn meest westelijke bestemming...Kigoma. Alweer een vrij lange busrit van zo'n 12u. Uiteindelijk is mijn doel om het Victoriameer te bevaren gelukt, aangezien de bus op de veerpont moest om door te kunnen rijden naar Kigoma. Ik had het aangename gezelschap van Rachel en haar zus. Het Engels was beperkt maar goed genoeg om de noodzakelijke communicatie te voeren. Na een reis zonder noemenswaardige feiten kwam ik 's avonds aan in Kigoma en met twee Spanjaarden (die in de bus trouwens danig op mijn zenuwen waren gaan werken) namen we een taxi naar het Community Centre...bleek tot mijn verbazing weer katholiek en kijk eens aan...het waren de beste logies voor de laagste prijs die ik ooit gekregen had hier in Tanzania. Voor het slapengaan wil ik nog iets drinken en zet me samen met enkele mensen voor de tv...waarop een Congolese zender stond te spelen. Ik vroeg dan voorzichtig of er misschien iemand Frans sprak en tot mijn grote vreugde zat daar ook een Congolees zodat het korte 'drinken voor het slapengaan' een 'vrij lange babbel' werd met de aanwezigen. Ook de baas, verder als Babu vermeld, was uitermate vriendelijk. De ochtend erop bezoek ik de vissersdorpjes Katonga en Kibirizi die elk op zo'n 2 km van Kigoma liggen. Onderweg naar het eerste, zie ik een verlaten strandje.Ik kijk eens rond en het enige dat ik zie is een zwarte die zich wat verderop aan het wassen is zodat ik besluit alles uit te trekken en te zwemmen in het Tanganyika meer. Zaaaaalig gevoel... Op de terugweg neem ik er ook de meest volle daladala die ik ooit heb meegemaakt. Niet te schatten...zeggen dat we er met 30 in zaten is niet overdreven (ik heb proberen tellen, maar dat was onmogelijk) Ik bezoek er de plaatselijke kathedraal die echt heel mooi is en zie dat er Broeders van Liefde zijn hier. Broeder Stan, een Belg, blijkt enorm populair in de stad. Ik ga naar het station en het havenkantoor om te zien hoe ik hier kan weggeraken, maar het wordt dus de bus aangezien de ferry van een wekelijkse dienst naar een tweewekelijkse is gereduceerd en de 2 weekelijkse spoorverbinding is verminderd tot een weekendse verbinding.
In de vroege ochtend ga ik naar de busstand om naar Tabora te vertrekken. De reis verloopt vlot tot ineens de bus stilvalt. Pech...natuurlijk niet, de gasten van de bus waren namelijk zo snugger geweest om de man die moest tanken op te lichten zodat die er dus niets beters had op gevonden dan de bus niet vol te tanken. Ze sturen er iemand op uit om diesel te gaan halen en een halfuurtje later komt er ene met de fiets en een jerrycan van 20 liter. De buschauffeur excuseert zich, maar het is niet ver meer zegt hij, 40 km maar. Ik zeg dat er geen probleem is en dat het me zelfs verbaast dat ik pas na een maand bussen, eindelijk iets meemaak. We duwen met z'n allen (mannen) de bus in gang en zijn weer vertrokken. Ondertussen heb ik op de bus gezelschap gekregen van Angelina, de op een na dikste vrouw waarnaast ik ooit op een bus gezeten heb...afzien...warm dat dat is...haha, maar ze was wel heel lief en ondanks mijn beperkte swahili komt er toch een gesprek op gang (voornamelijk over de kinderen). Op nog geen 10 minuten rijden van Tabora valt de bus weer stil...naft alweer op. Ik lach me kapot en dat blijken de Tanzanianen wel te smaken...zelfde verhaal, iemand brengt naft, we duwen de bus en we zijn weer weg om 10 minuten later uit te stappen. Ik trek naar de jeugdherberg, ga uit eten (ubertaaie kip, dat beest moet zo oud als de straat geweest zijn) en kruip vroeg in bed. De volgende ochtend verken ik na een ontbijt met een echte pannenkoek (jaja, geen chapati) de stad en in de vroege namiddag komt, terwijl ik op het terasje van de herberg een fanta drink, Dries aan. Een Belg op weg naar Ruanda voor wat vrijwilligerswerk te doen. We gaan 's avonds samen wat pintelieren.
En dan gisteren vertrokken uit Tabora naar Mbeya, in het zuiden. Ik moet bij het ontbijt iets verkeerds gegeten hebben, want ik zit nog geen tien minuten op de bus of ik hang mijn kop uit het raam en braak alles uit. De 17 uur durende rit is echt een hel met een maag die niet in orde is. Op de bus ontmoet ik Honest, een bijzonder goed opgeleide man. Hij beweert ook de Mayor van Lumpa Tinga Tinga te zijn en het warme onthaal dat we krijgen als we in zijn dorp aankomen blijkt dat wel te staven. Echt een wijze man trouwens. rond halfdrie 's nachts kom ik aan in Mbeya. Ik sta op zombiemodus en het is mij nog steeds een raadsel hoe ik naar het guesthouse ben gesukkeld, maar nog steeds zo ziek als een hond val ik meteen in slaap.

Vandaag ben ik weer kerngezond, enfin, dat hoop ik, maar zo voelt het wel. Het plan is vandaag Mbeya verkennen en dan zien of ik morgen naar het Nyasameer kan afzakken. Als dat meer dan een dagtrip blijkt te zijn, ga ik dat misschien aan mij voorbij laten gaan, want de tijd begint weer te korten en ik heb nog een paar dingetjes die ik wil doen.

Alweer moet ik hier zeggen dat ik waarschijnlijk de helft vergeet van wat er gebeurd is, maar dat komt ongetwijfeld wel terug als ik erover vertel in levende lijven.

kwa kuonana

Alexi