Eerste week in Ethiopië

Selam lezer,

na heel wat gesukkel zijn de plaatselijke ICT-verantwoordelijken erin geslaagd mij een degelijke internetverbinding te bezorgen zodat ik naast gmail en google toch ook op andere sites geraak.

maar soit, genoeg gezever, tijd om mijn relaas over de voorbije week te beginnen...

De heenreis naar Ethiopië is zeer vlot verlopen (waarvoor dank, mama en papa van Wim, en Wim zelf en Nele). De auto kon vlotjes op de trein (die met een kleine 30 minuten vertraging vertrok) en in een mum van tijd waren we onder het kanaal door. In Engeland ging alles eveneens van een leien dakje. In geen tijd was de bagage ingecheckt en zaten we rustig aan de 'gate' te wachten om te mogen instappen. Aangezien ik wel enige trekjes heb van een terrorist mocht ik mij in Heathrow laten fouilleren. Dat gaat tegenwoordig wel heel ver, want voor alle zekerheid vond de veiligheidagent het even nodig aan mijn edele delen te komen...de vetzak. Aan boord was alles dik ok en zelfs de maaltijd was gastronomisch aanvaardbaar te noemen. De vlucht verliep prima en we landden in Caïro. Caïro, de stad van de volledig marmeren luchthaven, van de plastieken planten in de bloembakken en van de temperatuurscontrole van de reizigers door middel van een warmtesensor...ze doen er alles aan om (Mexicaanse) griep op te sporen en uit Afrika te houden blijkbaar. In Caïro werd ik weer gefouilleerd, maar niet even grondig als in Londen gelukkig. Na kort verpozen in een door airco gekoelde ruimte mochten we ons naar het vliegtuig begeven...WARM...'t zal niet zwaar overdreven zijn als ik zeg dat het daar putteke nacht op den tarmac 35° was. Soit, op het vliegtuig was alles weer ok. We kregen en een dekentje en een kussentje dat we maar al te graag in gebruik namen. Bij onze aankomst heb ik zo'n kussentje dan ook meegenomen (ik slaap er dagelijks op :-) )

We overnachtten in de luchthaven van Addis. 's Morgens namen we afscheid van elkaar. Wim en Nele hadden immers meteen (enfin, enkele uren later) een vlucht naar Mekele, terwijl Simon pas de dag erop vertrok. Ikzelf had besloten enkele dagen in Addis Ababa te blijven. We besloten een gokje te wagen en namen een (gele) taxi naar het Taito hotel (het oudste hotel van Addis, 'de moeder van alle hotels'). Tot onze grote vreugde was er plaats. We namen een tweepersoonskamer en gingen meteen wat slapen, we hadden immers wat in te halen. Ik werd wakker, Simon lag nog te slapen. Ik besloot maar even te gaan wandelen, een kort ommetje, gewoon even de buurt verkennen...dat was zonder Adisu en Johnny gerekend. Adisu zag me buitenkomen aan het hotel en kwam meteen naar me toe: "Mister, I brought you to the hotel..." en het ijs was gebroken. Hij was het die ons enkele uren tevoren met de taxi naar het hotel had gebracht. Ik trok er samen met hem en Johnny op uit. Ze lieten me verschillende dingen zien in Addis, van de Churchill view over de Piazza naar de bole road, van de koffiewinkels naar de lokale winkeltjes. Ze vertelden me honderduit over de koffiecultuur en over Ethiopië, het vreedzaam samenwonen van al de verschillende religies (Adisu is Christafari, Johnny Orthodoxe christen), het leven in Ethiopië, de structuur van hun onderwijs...ik leerde ook mijn eerste woorden Amarynia. Ze trakteerden me op mijn eerste (maar zeker niet laatste) Ethiopische koffie, heerlijk die 'buna'.

Ik vroeg hen of ze me misschien een plaats zouden kunnen wijzen waar we koffie konden drinken volgens de traditionele ceremonie (Ye buna afalel). Natuurlijk wisten ze dat en we gingen er heen. We werden binnengelaten en moesten onze schoenen uitdoen. Daarna werden we naar een klein kamertje gebracht. We gingen er op zeer comfortabele kussens zitten en begonnen te praten. Een poosje later werd ons een busseltje 'chat' gebracht, blaadjes waar de Ethiopiërs uren op kunnen staan kauwen. Samen met de chat raadden ze me toch ook maar aan een frisdrank te bestellen, want de chat was toch eerder bitter, zeiden ze. We kauwden en keuvelden rustig verder. Evenlater werd de shisha (waterpijp) binnengebracht. Immers, roken was onlosmakelijk verbonden met het kauwen. Ik kon kiezen tussen verschillende soorten tabak, maar werd toch eerder richting appel geadviseerd. Tot slot begon de traditionele koffieceremonie. Eerst werd de koffie geroosterd op een vuurtje (girgira) en vervolgens vermalen (de naam van de voorwerpen ontgaat me nu even). Er werd water opgewarmd in de 'jebena' en wanneer dit warm genoeg bleek werd de koffie erin gedaan en kon het weer op het vuur. Wanneer damp uit de jebena kwam, werd deze van het vuur gehaald en lieten ze het even afkoelen. Vervolgens werden onze kopjes (seni) volgegoten. Dit procede werd driemaal herhaald, want koffie dient altijd in drie keer te worden gedronken (abul, tona en sostegna). Een zalige ervaring was dit, en zo relaxerend...ik was me er niet eens van bewust, maar toen we er weggingen was het reeds donker (nu moet wel gezegd, het is hier snel donker, om 19.00 internationale tijd). Adisu en Johnny begeleidden me weer tot bij het taito hotel. Johnny stelde voor later op de avond iets te gaan drinken, maar ik past vriendelijk omdat ik eigenlijk toch wat moe was. We spraken af om morgen weer samen op te trekken.

Op de receptie van het hotel had Simon een berichtje achtergelaten. Hij was wat ongerust en liet weten dat hijzelf aan het dineren was in de bar van het hotel. Ik ging er dan maar meteen naartoe. We babbelden wat en besloten om toch een avondwandeling te maken in Addis. We werden er op sleeptouw genomen door drie kerels die ons naar een plek brachten waar een groepje meisjes danste, op onze kosten wilde drinken en wij een rommelversie Tadj (een drank op basis van honing dat zo'n 6 maanden ondergonds moet gisten) kregen. Het was allemaal zeer plezant tot we de rekening gepresenteerd kregen. Zo'n slordige 1900 birr durfden die afzetters te vragen. Simon en ik moesten er eens zeer hartelijk om lachen en boden de mannen 400 birr aan hetgeen wij al veel te veel vonden. The boss moest erbijgeroepen worden, maar ook hij had geen oren naar onze argumenten om zijn tarieven te herbezien. Ons bloed begon te koken en we draaiden ons prompt om en vertrokken...de afzetters met hun mond vol tanden achterlatend. Ze hadden naar ons aanvoelen al meer dan genoeg gekregen...Ik was razend op mezelf omdat Johnny me nog zo gewaarschuwd had voor dergelijke gasten.

De dag erop vertrok Simon, ik ruilde de tweepersoonskamer in voor een eenpersoonskamer en ging dan op stap. Ik ging een cafeetje binnen, bestelde een koffie en een cakeje en geraakte aan de babbel met een Ethiopiër die er ook zijn ontbijt nuttigde. Na afloop stond hij erop mijn consumptie ook te betalen...zo vrijgevig (en dat heb ik gelukkig de voorbije dagen veel mogen ervaren). Ik wandelde terug naar het hotel en daar stond Johnny. Even later kwam ook Adisu aan en konden we vertrekken. We bezochten Merkato, de grootste markt die ik in mijn leven zag. Alles, werkelijk alles, was er te koop. In de namiddag gingen we op zoek naar het selam buslines office om een ticket naar Jimma te kopen. We doorkruisten heel de stad en konden het uiteindelijk vinden. Daarna gingen we weer voor een koffie en wat chat. De nacht was reeds gevallen en de mannen brachten me naar een plek waar ik de echte Tadj zou proeven...heel lekker. We lachten wat af en bleven er uren zitten. We bestelden ook ndjera, met een veel te pikante saus, maar dat deerde niet, het gezelschap was super. Tegen middernacht verlieten we ons terrasje en ging ik terug naar mijn hotel, ik moest immers zeer vroeg opstaan (4.30 internationale tijd) om de bus te nemen de dag erop. We zegden elkaar gedag en zouden elkaar wederzien wanneer ik weer in Addis was.

De bustocht naar Jimma was super, het landschap adembenemend. We reden eerst door een vlak landschap bezaaid met mooie ronde hutten, volwassenen en veel kinderen, beesten, planten allerlei...Na enige tijd begonnen we te dalen om vervolgens weer te klimmen. Bij de klim reden we door een mistige strook. Net in die strook zag ik het eerste typisch Afrikaanse dier dat ik zou zien, een baviaan, olee...ik voelde me een klein kind, zo gelukkig bij het zien van een onnozel dier.
De donkerrode kleur van de bodems die ik tot dan toe alleen kende van deckers' slides pronkten hier in al hun glorie. Ergens halverwege stopte de bus voor een plaspauze. Een wijze raad die ik kan meegeven is, pis niet te ver van de bus. Immers, mijn reisgezel Ahadu was iets te ver 'den bos' ingetrokken en de bus vertrok weer zonder hem. Gelukkig konden we de busschauffeur duidelijk maken dat we iemand misten, haha...

In Jimma werd ik na lange tijd opgepikt door iemand van Jimma University en naar de Campus gebracht. Daar ontmoette ik Jehenew die me al een beetje rondleidde en me meteen ook maar liet proeven van het plaatselijke bier, St George beer. Wat flauwtjes gaf hij zelf toe :-D (hij was immers al in België geweest en had er zijn hart verloren aan Duvel en Leffe (en chocola, maar dat doet er hier nu niet toe)). Later kwam Haile aan en die leidde me (met de wagen) rond in Jimma.

Ondertussen zit ik hier reeds enkele dagen. Elke dag ontmoet ik in de stad wel iemand om de rest van de dag mee op te trekken. Het is hier naar mijn normen zeer aangenaam leven. Vers fruit kost hier geen geld en is verrukkelijk. Toch zijn er enkele dingetjes waar ik nog aan moet wennen, maar dat is slechts kwestie van dagen:

-als ge naar het toilet gaat, vergeet uw rol wc-papier niet
-als ge wilt douchen moet ge eerst de kakkerlakken en spinnen doden en wegspoelen, tenzij ge gaarne met die beesten tussen uw tenen zit
-de claxon is van levensbelang, niet alleen om uw voorrang op te eisen of om te waarschuwen dat ge door het rood gaat rijden (voornamelijk 's nachts van belang), maar vooral om de wandelende voetganger te waarschuwen dat ge onder geen enkele voorwaarde zinnens zijt af te remmen of uit te wijken voor hem, dus dat hij best kan oppassen.

Ik hou van dit land.

Morgen ga ik normaal weer naar Addis Ababa. Mijn vrienden weer even gaan opzoeken en trachten iets vast te leggen om in het awash national park te geraken.

beste lezer,

tot de volgende

Alex