Echt slot
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
31 Januari 2010 | België, Leuven
En nu het echte einde van m'n relaas. 't Zal maar kort zijn, want ondertussen ben ik nog veel meer vergeten...jammer :-(
Ik zat dus in AA. De voorlaatste volledige dag...Vandaag hebben Konjit en ik weer afgesproken om de dag samen door te brengen. We gaan eerst weer naar Piazza om foto's te trekken. 't Is dat ze dat hier zo graag hebben, hoe meer kitsch hoe liever zelfs. We mogen de foto's de dag erop komen halen. We drinken nog een koffietje en nemen daarna een busje naar Mexico dat ons dropt aan de Bowlingzaal. Het is toch nogal een ervaring, zo bowlen in Ethiopië. De baan is gelijk als hier en ook het balterugbrengsysteem hebben ze, maar van een automatische puntenteller of schermen hebben ze nog niet gehoord. Ge krijgt een mooi papiertje mee waarop ge zorgvuldig uw naam en punten moogt opschrijven. We hadden de zaal voor ons alleen en de zaalverantwoordelijke nam die taak graag op zich. Dat ging heel vlot tot de derde of vierde worp toen het kegelrechtzetsysteem blokkeerde en niet meer aan de praat te krijgen was. Ineens mocht onze kameraad afwisselend naar achter lopen om de kegels recht te zetten en weer naar voor om de stand op te schrijven. Zijn coopertest duurde twee games (of hoe heet zo'n setje van 10 worpen in de bowling) en dan besloten we de arme man toch maar te sparen en het hierbij te laten. We dronken nog een koffietje, keuvelden wat en namen het busje weer naar huis.
De voorlaatste dag in Addis. Na een heerlijk ontbijt met Abba Girmay gingen we nog eens op bezoek in het groot-seminarie, juist tegenover het seminarie waar wij sliepen en tot mijn grote verbazing trof ik daar de kersverse bisschop van Jimma-Bonga, Mgr Theo, aan. Ik was echt heel gelukkig, want ik wou de man in Jimma al vaarwel zeggen, maar kon hem daar niet vinden en nu zat hij hier. Hij informeerde naar mijn verdere plannen en ik vertelde hem dat ik morgenvroeg, heel vroeg, naar de luchthaven moest om weer naar huis te vliegen. Zo vrijgevig als altijd bood hij me aan om me in de vroegte te laten oppikken en naar de luchthaven te laten brengen. Dat was gemakkelijk en snel geregeld. Ik bedankte vriendelijk en nam afscheid. Ondertussen had Pieter al gebeld en spraken we af elkaar te ontmoeten in het noordelijkste puntje van merkato, aan de blauwe gate. Ik was er voor hen en kwam een vreemde kwiet tegen die me vriendelijk trakteerde op koffie. We praatten wat en hij moest mij wel heel graag zien, want hij zei dat om de drie zinnen. Ineens kreeg ik een berichtje van Pieter, ze waren op de afgesproken plaats. Ik bedank de vriendelijk rare kwiet en hij laat me weten dat hij graag nog met mij wou optrekken, desnoods vanavond. Ik zeg we zien wel, en ga weg. Ik zie de ferenji's staan en loop er naartoe...ik was echt blij hen terug te zien. Ondertussen was het voor mij wel tijd om de foto's te gaan halen met Kone (zo hadden we afgesproken) dus terwijl de rest ergens ging eten reed ik even naar Piazza. We namen de foto's in ontvangst, dronken nog een laatste keer buna tesaam en namen afscheid van elkaar...ik doe dat echt niet graag. Ik haaste me weer naar merkato en scharrelde onderweg Esayas op. Toen we weer allemaal samen waren dronken we eerst buna en slenterden dan weer door de straten van Addis, op zoek naar de laatste souvenirs. In de late namiddag zei ik de rest tot morgen wan ik wou nog absoluut langsgaan bij Girmay van de Caramboula. Deze keer trakteerde ik hem en we hadden een gezellige afscheidsbabel. Daarna ging ik weer naar huis om vroeg te gaan slapen, ik moest er immers zeer vroeg uit 's morgens.
In de vroege uurtjes komt Esayas aan mijn deur kloppen...het is tijd. Ik raap al mijn spullen bijeen en buiten staat de wagen van de bisschop er al. In de luchthaven blijkt mijn bagage 26kg te wegen, zo'n slordige 6 kg teveel. De operatie 'verlicht de rugzak' begint. Ik vraag Esayas welke schoenmaat hij heeft
"41.5"
"perfect, here you are, new shoes"
en zo stopte ik hem vanalles in de handen. Toen ik klaar was met al het overtollig uit mijn rugzak te halen had ik twee broeken en drie T-shirts over elkaar aan, plus nog mijn gabi en schapenmuts. Ondertussen was de rest ook gearriveerd en kon ik bij Nele nog mijn schapenvacht kwijt. Uiteindelijk gaf de weegschaal 21kg en een klets aan, maar dat werd door de vingers gezien. Bij het inchecken bleek er wel 't een en 't ander niet te kloppen, maar uiteindelijk mochten we toch door en toen begon de urenlange wachttijd in de wachtruimte. Hoe lang we daar gezeten hebben en hoeveel later het vliegtuig uiteindelijk vertrok weet ik niet meer, maar ze voelden zich alleszins verplicht tot het ons verschaffen van een ontbijt...cake en frisdrank. In Caïro aangekomen hadden we uiteraard onze aansluiting gemist en toen begon alweer een lange wachttijd. Eerst zouden ze checken of er vandaag nog een vlucht was naar Londen, niet dus...morgen, ook niet. Ondertussen rijpte er bij een genie het idee om ons ineens in Brussel te laten droppen. We gingen dan ineens maar wat moeilijk doen en zeiden dat wij de dag erop zonder pardon in Brussel moesten zijn. Dat zou niet gaan...Ondertussen was het al tijd om iets achter de kiezen te steken en we kregen een voucher voor een sandwich en een drankje. In het restaurant aangekomen bleek dat we met onze voucher niet zot veel konden krijgen, maar de jongeman achter het buffet moet meelij hebben gekregen en ineens stonden we daar met een heerlijke gebraden kip. Na het eten gingen we weer naar benden en daar kregen we na lang wachten onze tickets voor de dag erop...Caïro-Luxor Luxor-Brussel.JEUJ!!!
We kregen onze bagage terug en nadat we ook een visum voor Egypte verkregen hadden werden we met een busje naar een hotel gebracht...EN WAT VOOR EEN HOTEL...ongelooflijk. Zo sjiek...en wij gekleed als we waren, ik met een naar schapenmest stinkende muts nog op ook...te grappig zicht moet dat zijn geweest. We werden per twee gelogeerd in een kamer die normaal $270 per nacht kostte. Onze bagage werd uiteraard naar onze kamers gebracht, de airco afgesteld op onze wensen en we mochten zoveel koffie en thee drinken als we wilden. Na een zeer uitgebreide douche waarbij ik alles wat ze daar aanboden heb gebruikt (douchegel, shampoo, zeep, 2 of 3 handdoeken de man) gingen we naar benee voor 't eten. We liepen eerst eens door het hotel om alles eens te aanschouwen...onbeschrijflijk. Ook het avondeten was super een zeer uitgebreid buffet met o.a. stoofvlees, groentjes en sausjes allerhande...HEERLIJK. Als kers op de taart hadden we ook nog recht op het dessertenbuffet...Ik heb me ziek gegeten.
's Morgens vroeg ging de telefoon in de kamer bij wijze van wekker. Even later ging de telefoon weer om te zeggen dat het busje over een halfuurtje zou vertrekken. In de luchthaven ging alles min of meer vlot op een beetje moeilijkdoenerij na. Het slachtmes dat ik meehad vormde nu ineens een probleem terwijl dat in Ethiopïe voor dezelfde luchtvaartmaatschappij geen probleem vormde. Soit, ondertussen heb ik geleerd dat moeilijk doen en niet toegeven wonderen kan doen...het mocht mee. We vlogen gezellig naar Luxor, moesten onze bagage weer afhalen en dan weer inchecken op de vlucht naar Brussel. Alles verliep prima.
In Brussel wachtte ons enkele verrassingen. Ook Marianne en Bernd waren thuisgekomen. Na een poosje vraagt een man me of ik net uit Ethiopië kom (dat leidde hij ongetwijfeld af uit mijn voorkomen)
"Jazeker"
"Vakantie?"
"ongeveer, voor de thesis"
"Tiens, zijt gij van Leuven?"
"Ja"
"Van de landbouw?"
"Euh...ja?"
"Ons moeder had gezegd dat er vandaag ne student van de landbouw ging terugkomen"
"Uw moeder??? Zijt gij de zoon van..."
"Van Maria ja"
"'t Is niet waar?"
En zo heb ik kennis gemaakt met de Walter.
Aan de uitgang stonden de ouders van Nele ons op te wachten. We reden rustig naar huis met als eerste tussenstop huize Fontaine, de Coige, ...
Deze verslagen heb ik eigenlijk in eerste instantie voor mezelf geschreven opdat ik me zo veel mogelijk zou blijven herinneren van de fantastische tijd die ik in Ethiopië heb gehad en fantastische is veel te weinig gezegd...er zijn gewoon geen woorden voor. Met pijn in het hart heb ik daar veel mensen achtergelaten waarvan ik toch mag zeggen dat het vrienden zijn, maar zeer in het bijzonder heb ik daar twee fantastische mensen zitten die ik bij het afsluiten van mijn blog absoluut wil vermelden, Walelegn en Romane...
Alemayehu
Ik zat dus in AA. De voorlaatste volledige dag...Vandaag hebben Konjit en ik weer afgesproken om de dag samen door te brengen. We gaan eerst weer naar Piazza om foto's te trekken. 't Is dat ze dat hier zo graag hebben, hoe meer kitsch hoe liever zelfs. We mogen de foto's de dag erop komen halen. We drinken nog een koffietje en nemen daarna een busje naar Mexico dat ons dropt aan de Bowlingzaal. Het is toch nogal een ervaring, zo bowlen in Ethiopië. De baan is gelijk als hier en ook het balterugbrengsysteem hebben ze, maar van een automatische puntenteller of schermen hebben ze nog niet gehoord. Ge krijgt een mooi papiertje mee waarop ge zorgvuldig uw naam en punten moogt opschrijven. We hadden de zaal voor ons alleen en de zaalverantwoordelijke nam die taak graag op zich. Dat ging heel vlot tot de derde of vierde worp toen het kegelrechtzetsysteem blokkeerde en niet meer aan de praat te krijgen was. Ineens mocht onze kameraad afwisselend naar achter lopen om de kegels recht te zetten en weer naar voor om de stand op te schrijven. Zijn coopertest duurde twee games (of hoe heet zo'n setje van 10 worpen in de bowling) en dan besloten we de arme man toch maar te sparen en het hierbij te laten. We dronken nog een koffietje, keuvelden wat en namen het busje weer naar huis.
De voorlaatste dag in Addis. Na een heerlijk ontbijt met Abba Girmay gingen we nog eens op bezoek in het groot-seminarie, juist tegenover het seminarie waar wij sliepen en tot mijn grote verbazing trof ik daar de kersverse bisschop van Jimma-Bonga, Mgr Theo, aan. Ik was echt heel gelukkig, want ik wou de man in Jimma al vaarwel zeggen, maar kon hem daar niet vinden en nu zat hij hier. Hij informeerde naar mijn verdere plannen en ik vertelde hem dat ik morgenvroeg, heel vroeg, naar de luchthaven moest om weer naar huis te vliegen. Zo vrijgevig als altijd bood hij me aan om me in de vroegte te laten oppikken en naar de luchthaven te laten brengen. Dat was gemakkelijk en snel geregeld. Ik bedankte vriendelijk en nam afscheid. Ondertussen had Pieter al gebeld en spraken we af elkaar te ontmoeten in het noordelijkste puntje van merkato, aan de blauwe gate. Ik was er voor hen en kwam een vreemde kwiet tegen die me vriendelijk trakteerde op koffie. We praatten wat en hij moest mij wel heel graag zien, want hij zei dat om de drie zinnen. Ineens kreeg ik een berichtje van Pieter, ze waren op de afgesproken plaats. Ik bedank de vriendelijk rare kwiet en hij laat me weten dat hij graag nog met mij wou optrekken, desnoods vanavond. Ik zeg we zien wel, en ga weg. Ik zie de ferenji's staan en loop er naartoe...ik was echt blij hen terug te zien. Ondertussen was het voor mij wel tijd om de foto's te gaan halen met Kone (zo hadden we afgesproken) dus terwijl de rest ergens ging eten reed ik even naar Piazza. We namen de foto's in ontvangst, dronken nog een laatste keer buna tesaam en namen afscheid van elkaar...ik doe dat echt niet graag. Ik haaste me weer naar merkato en scharrelde onderweg Esayas op. Toen we weer allemaal samen waren dronken we eerst buna en slenterden dan weer door de straten van Addis, op zoek naar de laatste souvenirs. In de late namiddag zei ik de rest tot morgen wan ik wou nog absoluut langsgaan bij Girmay van de Caramboula. Deze keer trakteerde ik hem en we hadden een gezellige afscheidsbabel. Daarna ging ik weer naar huis om vroeg te gaan slapen, ik moest er immers zeer vroeg uit 's morgens.
In de vroege uurtjes komt Esayas aan mijn deur kloppen...het is tijd. Ik raap al mijn spullen bijeen en buiten staat de wagen van de bisschop er al. In de luchthaven blijkt mijn bagage 26kg te wegen, zo'n slordige 6 kg teveel. De operatie 'verlicht de rugzak' begint. Ik vraag Esayas welke schoenmaat hij heeft
"41.5"
"perfect, here you are, new shoes"
en zo stopte ik hem vanalles in de handen. Toen ik klaar was met al het overtollig uit mijn rugzak te halen had ik twee broeken en drie T-shirts over elkaar aan, plus nog mijn gabi en schapenmuts. Ondertussen was de rest ook gearriveerd en kon ik bij Nele nog mijn schapenvacht kwijt. Uiteindelijk gaf de weegschaal 21kg en een klets aan, maar dat werd door de vingers gezien. Bij het inchecken bleek er wel 't een en 't ander niet te kloppen, maar uiteindelijk mochten we toch door en toen begon de urenlange wachttijd in de wachtruimte. Hoe lang we daar gezeten hebben en hoeveel later het vliegtuig uiteindelijk vertrok weet ik niet meer, maar ze voelden zich alleszins verplicht tot het ons verschaffen van een ontbijt...cake en frisdrank. In Caïro aangekomen hadden we uiteraard onze aansluiting gemist en toen begon alweer een lange wachttijd. Eerst zouden ze checken of er vandaag nog een vlucht was naar Londen, niet dus...morgen, ook niet. Ondertussen rijpte er bij een genie het idee om ons ineens in Brussel te laten droppen. We gingen dan ineens maar wat moeilijk doen en zeiden dat wij de dag erop zonder pardon in Brussel moesten zijn. Dat zou niet gaan...Ondertussen was het al tijd om iets achter de kiezen te steken en we kregen een voucher voor een sandwich en een drankje. In het restaurant aangekomen bleek dat we met onze voucher niet zot veel konden krijgen, maar de jongeman achter het buffet moet meelij hebben gekregen en ineens stonden we daar met een heerlijke gebraden kip. Na het eten gingen we weer naar benden en daar kregen we na lang wachten onze tickets voor de dag erop...Caïro-Luxor Luxor-Brussel.JEUJ!!!
We kregen onze bagage terug en nadat we ook een visum voor Egypte verkregen hadden werden we met een busje naar een hotel gebracht...EN WAT VOOR EEN HOTEL...ongelooflijk. Zo sjiek...en wij gekleed als we waren, ik met een naar schapenmest stinkende muts nog op ook...te grappig zicht moet dat zijn geweest. We werden per twee gelogeerd in een kamer die normaal $270 per nacht kostte. Onze bagage werd uiteraard naar onze kamers gebracht, de airco afgesteld op onze wensen en we mochten zoveel koffie en thee drinken als we wilden. Na een zeer uitgebreide douche waarbij ik alles wat ze daar aanboden heb gebruikt (douchegel, shampoo, zeep, 2 of 3 handdoeken de man) gingen we naar benee voor 't eten. We liepen eerst eens door het hotel om alles eens te aanschouwen...onbeschrijflijk. Ook het avondeten was super een zeer uitgebreid buffet met o.a. stoofvlees, groentjes en sausjes allerhande...HEERLIJK. Als kers op de taart hadden we ook nog recht op het dessertenbuffet...Ik heb me ziek gegeten.
's Morgens vroeg ging de telefoon in de kamer bij wijze van wekker. Even later ging de telefoon weer om te zeggen dat het busje over een halfuurtje zou vertrekken. In de luchthaven ging alles min of meer vlot op een beetje moeilijkdoenerij na. Het slachtmes dat ik meehad vormde nu ineens een probleem terwijl dat in Ethiopïe voor dezelfde luchtvaartmaatschappij geen probleem vormde. Soit, ondertussen heb ik geleerd dat moeilijk doen en niet toegeven wonderen kan doen...het mocht mee. We vlogen gezellig naar Luxor, moesten onze bagage weer afhalen en dan weer inchecken op de vlucht naar Brussel. Alles verliep prima.
In Brussel wachtte ons enkele verrassingen. Ook Marianne en Bernd waren thuisgekomen. Na een poosje vraagt een man me of ik net uit Ethiopië kom (dat leidde hij ongetwijfeld af uit mijn voorkomen)
"Jazeker"
"Vakantie?"
"ongeveer, voor de thesis"
"Tiens, zijt gij van Leuven?"
"Ja"
"Van de landbouw?"
"Euh...ja?"
"Ons moeder had gezegd dat er vandaag ne student van de landbouw ging terugkomen"
"Uw moeder??? Zijt gij de zoon van..."
"Van Maria ja"
"'t Is niet waar?"
En zo heb ik kennis gemaakt met de Walter.
Aan de uitgang stonden de ouders van Nele ons op te wachten. We reden rustig naar huis met als eerste tussenstop huize Fontaine, de Coige, ...
Deze verslagen heb ik eigenlijk in eerste instantie voor mezelf geschreven opdat ik me zo veel mogelijk zou blijven herinneren van de fantastische tijd die ik in Ethiopië heb gehad en fantastische is veel te weinig gezegd...er zijn gewoon geen woorden voor. Met pijn in het hart heb ik daar veel mensen achtergelaten waarvan ik toch mag zeggen dat het vrienden zijn, maar zeer in het bijzonder heb ik daar twee fantastische mensen zitten die ik bij het afsluiten van mijn blog absoluut wil vermelden, Walelegn en Romane...
Alemayehu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
