En het vervolg dan maar
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
27 Oktober 2009 | Ethiopië, Addis Abeba
(vooreerst wil ik u laten weten dat tijd en plaats van dit posten niet overeenstemmen met de werkelijkheid)
Zodus, beste lezer, kunnen we verdergaan met ons verhaal. Na dus een ontegensprekelijk geslaagd afscheidsfeest konden we na een zeer korte nacht vertrekken richting Addis. Een wagen van de universiteit stond ter beschikking om ons te droppen. Het eerste paar schoenen dat ik hier in Jimma kocht gaf ik caeau aan de bewaker van dienst. De busrit verliep zoals gewoonlijk. In Addis aangekomen droppen we al onze zever in het hotel en gaan dan een lekker vlezeke eten. Abba Girmay komt wat later onze spullen die we niet mee op trektocht willen nemen halen om die op het seminarie te stockeren. 's Avonds gaan we een pizza eten en tot onze grote verbazing inviteert een knotsgekke, louche Zweed zich om aan onze tafel te komen zitten. We vonden allemaal onze pizza wat te flauw dus voegden we wat zout toe. De gaatjes van het zoutvat zaten wat verstopt zodat ik voor het gemak het potje gewoon had opengevezen om het er zo uit te halen. Dries had het blijkbaar niet door...of hij heeft zijn pizza graag gepekeld...alleszins, hij kiepert pardoes alle zout over zijn pizza zodat die mooi wit ziet. Uiteraard vonden we dat best grappig. Na het eten gaan we nog caramboula spelen in een tent dicht bij het hotel. Girmay heet de vent die ons daar moet verwelkomen. hij blijkt een hele goeie caramboula speler te zijn en onderricht ons nog de hele avond...super.
In de vroege ochtend weer naar La Gare voor de bus naar Bahir Dar, een mooi stadje aan het Tana meer. We opteerden voor de duurdere Selambus omdat die toch wat betrouwbaarder zijn dan de andere bussen...NOT...onderweg hebben we pech net wanneer we de blauwe nijl hebben overgestoken en zitten er zeker een uur vast. Het kalf dat daar op die plek koffie zet komt ons niet eens iets aanbieden zodat we lekker op onze dorst blijven zitten. In Bahir Dar zelf is het best aangenaam. We eten er lekkere gefrituurde vis, kikil, tibis en proeven er zoals onze gewoonte is de plaatselijke tej.
De dag erop zijn we naar Debark via Gondar, de stad met de koninklijke enclave. We lopen slechts heel even de stad in want de bus naar Debark vertrekt een uurtje later zo werd ons gezegd. We hadden inderdaad beter moeten weten...het effectieve vertrekuur was zeker 2 uur later. In Debark aangekomen gaan we naar de headquarters van het Simen NAtional Park en leggen er onze tocht vast. Het plan is Debark-Sankebar- Mit' Gogo-Sankebar-Debark door gebrek aan geld en tijd. We scharrelen er Dev op, een gids van het park en we trekken er de hele avond samen mee op. We gaan ook een tejtent binnen waar traditioneel wordt gezongen en de lofzanger op een eenkoordig, vioolachtig ding speelt. Het is er echt plezant en we krijgen er de bijnaam 'tejo'. Naar goed gebruik plak ik wat geld op de zanger zijn voorhoofd en dan steekt die een loflied over mij af. Gelukzalig gaan we slapen, want morgen is het vroeg.
In de ochtend hebben we geluk. Er is een wagen dat het park in moet en de chauffeur wil ons wel meepakken voor een slordige 700 bir of zoiets. Wij houden voet bij stuk en bieden 100 birr de man tot hij breekt en toch maar toegeeft. Dankzij deze goddelijke wending van het lot veranderd ons programma en kunnen we er Chenkeka nog bijnemen. Het wordt een geweldige trektocht die ons boven de 4000m brengt, naar de schoonste taferelen, naar de Wallia's, naar de prachtige watervallen, door koude bergrivieren, over kale rots, ploeterend in modder,...WONDERMOOI. Onderweg hebben we (voornamelijk Pieter, want die kent daar precies 't een en 't ander van) voor arts gespeeld. Ook Belgische kledij loopt nu ergens door de bergen...
De laatste dag heb ik mijn tent verkocht aan een geïnteresseerde Abasha...100 birr, niet zot veel, maar beter dan niks, wat normaal het geval was geweest.
Onze gids Ali was dan nog zeer bekwaam ook, als kers op de taart. Als dank hebben we hem dan ook kleren en slaapzak gegeven alsook getrakteerd op avondeten. Na al die 'formaliteiten' begint het liften weer richting Gondar.
In Gondar vinden we het Tarara hotel, waar we een helse nacht beleven. De kamer ligt naast het toilet en wanneer de deur van het toilet blijft openstaan is er zot veel lawaai. Bovendien lekt de douche zodat de hatelijke druppel-druppel-druppel sequentie kan gehoord worden...weinig slaap dus. Om het boeltje helemaal fijn te maken stikt het bed nog van de vlooien ook. Pieter besprenkelt alles dan ook kwistig met zijn lavendel zodat het hele hotel naar lavendel riekt. We hebben weer een aangename avond met Dev (jawel, hij is in Gondar) waarop lekker wordt gegeten en uiteraard, hoe kan het ook anders, tej geproefd.
De dag daarna bezoeken we de koninklijke enclave en komen er vrienden van Pieters mama tegen...het middagmaal wordt ons vriendelijk aangeboden. Maar dan begint het mis te lopen. Ik word weer zo ziek als een hond en moet naar het hotel voor rust. Die nacht wordt zo mogelijk nog helser dan de vorige. Om het half uur naar het toilet, voor kotsen en schijterij. Ik maak me vooral zorgen voor morgen, want zo de bus pakken is onmogelijk. Gelukkig slik ik een juiste medicamentencocktail en is alles tegen de vroege ochtend gestabiliseerd.
Lalibela bereiken in 1 dag zou volgens de locals onmogelijk zijn, maar wij weten wel beter. De bus brengt ons zonder problemen naar Dashena, vanwaar we een minibusje pakken richting Lalibela. Eerst vragen ze ons 150 birr de man, maar twee sluwe vossen als ons zijn niet de gemakkelijkste prooi en uiteindelijk reizen we voor 30 birr de man mee. Onderweg rijden we lek. De chauffeur hertselt het vrij snel en we rijden verder tot we alweer lek rijden...en geen reservewiel meer natuurlijk. De chauffeur verdwijnt een hele tijd om te trachten naar zijn broer te bellen die dan ettelijke uren later een niew wiel brengt. We komen dus toch nog toe in Lalibela.We zijn op zoek naar een hotel en lopen de goedkopere (volgens de Bradt dan toch) binnen:
"Goeienavond meneer, zijn er nog kamers vrij?"
"zeker"
"hoeveel kost dat"
"52"
"goei prijske"
"52 US Dollar"
"WOOOOOW....WAY TOO MUCH"
wijle weer naar buiten. In een ander hotel was het al maar $ 37.5 meer, ahum. Wanneer we vroegen naar de prijs in birr waren die kwieten niet eens in staat om er op te antwoorden. Godzijdank krijgen we hulp van een abasha die ons een hotelleke toont waar een bed 35 birr de man kost...ZALIG
's Avonds gaan we een Njera Firfir special eten en daarna weer tej proeven...oprecht zeer lekker, maar oprecht zeer duur.
De dag erop gaan we de rotskerken bezoeken...prachtige dingen wel, maar op een voormiddag hebt ge wel alles gezien en we besluiten het erop te wagen en liften naar Woldia. We hebben geluk en we zijn weer vertrokken. In Woldia vinden we een spotgoedkoop hotel en eten we iets overheerlijks...zilzil tibis. We gaan daarna weer naar een tejtentje waar de gezelligheid niet te beschrijven valt en we hebben er een geweldige tijd, veelal te danken aan de kleine Dawit, Teddy Afro imitatortje.
Onze wegen scheiden. Pieter wil terug naar Addis, want Gezahegn zit daar en ik wil graag nog even verder naar het noorden. En zo begint de trip naar Mekele. Ik begin te liften (en koop ondertussen nog een Gabi voor 120 birr, een spotprijsje zo blijkt achteraf) en het duurt niet lang of ik word meegepakt. De man gaat echter niet naar Mekele, maar naar een stadje op 50 km van Woldia. Ik zeg, da's al iets dichter. In zijn stad aangekomen betaalt de man me middageten en regelt een lift tot Mekele...in een ISUZU, maar in de cabine deze keer. Toffe mensen, maar de lift was ongelooflijk traag. op zo'n 10 km van Mekele is de naft op. De chauffeur moet een busje pakken en gaat met de jerry can naft halen...ik wacht bij de truck. In Makele vind ik al gauw een hotelletje, drop er mijn spullen en ga wat eten. Na het eten vraag ik een local naar een tejbet en zo kom ik in Abara's tejbet terecht. Eerst leek het er echt saai en was ik van plan Mekele de dag erop al te verlaten, maar na verloop van tijd begon ik te praten met de locals en zat de sfeer er in. De dagerop was het maar wat dwalen door de straten. Ik bezoek merkato, de katholieke kerk, de universiteitscampus, en alles begint me in de smaak te vallen zodat ik beslis te blijven. In een van de steegjes vind ik een caramboulaptent en speel een spelletje. 's Middags kikil en dan weer dwalen, 's avonds een chekala tibis aan het andere uiterste eind van de stad...supergoed. Na het eten haast ik me weer naar Abara's huis en hebben we weer een gezellige avond. Wanneer ik wil gaan slapen staat hij erop mij te escorteren tot aan het hotel...haha, te lieve mensen.
In de vroege morgen pak ik de bus naar Dessie. Daar komen we 's avonds aan. Ik vind er een plek waar ik heerlijk Godin eet en ik proef er ineens ook de tej. Daarna ga ik een andere tejbetbinnen en heb ik dolle pret met de andere abasha. het is laat wanneer ik mijn bedde opzoek.
MILJAAR...de bus gemist verdorie. Mijn GSM heeft zot gedaan en mijn wekker is niet afgegaan. Mijzelf vanalles verwijtend loop ik over 't straat en begin dan maar te liften. Ik wordt meegepakt door 4 fantastische gasten (Biruk, Ababa, Abraham en de chauffeur wiens naam ik niet meer ken.) Ik krijg er tijdens de rit ontbijt, koffie en middageten. De afstand naar Addis is eigenlijk superkort, maar jammergenoeg is Biruk roaddesigner...en "als een weg ontworpen is om 80 te rijden, moet ge dat niet overschrijden en in de bochten zelfs afremmen tot 60" Soit, in Addis aagekomen bellen we Abba Girmay op zodat die mij komt halen. We pikken samen Pieter op en droppen al mijn spullen op het seminarie. We eten er samen met de rest en dan neem ik een douche. We verlaten het seminarie om weer richting Piazza te gaan. Ik had ondertussen immers besloten terug naar Jimma te gaan om die geweldige mensen daar nog 1 keer te zien. In piazza gaan Pieter en ik nog zijn laatste Godin steken en tej drinken, waarna we naar de Girmay gaan om te caramboula'en. We amuseren ons en spelen tot stipt middernacht, wanneer we ons spel stopzetten...Pieters taxi staat aan het hotel. Het is toch een emotioneel afscheid. Mijn goeie kameraad is weg en ik ben weer helemaal alleen...zoals het ooit begon.
Even pauze weer, ik schrijf sebiet verder
Zodus, beste lezer, kunnen we verdergaan met ons verhaal. Na dus een ontegensprekelijk geslaagd afscheidsfeest konden we na een zeer korte nacht vertrekken richting Addis. Een wagen van de universiteit stond ter beschikking om ons te droppen. Het eerste paar schoenen dat ik hier in Jimma kocht gaf ik caeau aan de bewaker van dienst. De busrit verliep zoals gewoonlijk. In Addis aangekomen droppen we al onze zever in het hotel en gaan dan een lekker vlezeke eten. Abba Girmay komt wat later onze spullen die we niet mee op trektocht willen nemen halen om die op het seminarie te stockeren. 's Avonds gaan we een pizza eten en tot onze grote verbazing inviteert een knotsgekke, louche Zweed zich om aan onze tafel te komen zitten. We vonden allemaal onze pizza wat te flauw dus voegden we wat zout toe. De gaatjes van het zoutvat zaten wat verstopt zodat ik voor het gemak het potje gewoon had opengevezen om het er zo uit te halen. Dries had het blijkbaar niet door...of hij heeft zijn pizza graag gepekeld...alleszins, hij kiepert pardoes alle zout over zijn pizza zodat die mooi wit ziet. Uiteraard vonden we dat best grappig. Na het eten gaan we nog caramboula spelen in een tent dicht bij het hotel. Girmay heet de vent die ons daar moet verwelkomen. hij blijkt een hele goeie caramboula speler te zijn en onderricht ons nog de hele avond...super.
In de vroege ochtend weer naar La Gare voor de bus naar Bahir Dar, een mooi stadje aan het Tana meer. We opteerden voor de duurdere Selambus omdat die toch wat betrouwbaarder zijn dan de andere bussen...NOT...onderweg hebben we pech net wanneer we de blauwe nijl hebben overgestoken en zitten er zeker een uur vast. Het kalf dat daar op die plek koffie zet komt ons niet eens iets aanbieden zodat we lekker op onze dorst blijven zitten. In Bahir Dar zelf is het best aangenaam. We eten er lekkere gefrituurde vis, kikil, tibis en proeven er zoals onze gewoonte is de plaatselijke tej.
De dag erop zijn we naar Debark via Gondar, de stad met de koninklijke enclave. We lopen slechts heel even de stad in want de bus naar Debark vertrekt een uurtje later zo werd ons gezegd. We hadden inderdaad beter moeten weten...het effectieve vertrekuur was zeker 2 uur later. In Debark aangekomen gaan we naar de headquarters van het Simen NAtional Park en leggen er onze tocht vast. Het plan is Debark-Sankebar- Mit' Gogo-Sankebar-Debark door gebrek aan geld en tijd. We scharrelen er Dev op, een gids van het park en we trekken er de hele avond samen mee op. We gaan ook een tejtent binnen waar traditioneel wordt gezongen en de lofzanger op een eenkoordig, vioolachtig ding speelt. Het is er echt plezant en we krijgen er de bijnaam 'tejo'. Naar goed gebruik plak ik wat geld op de zanger zijn voorhoofd en dan steekt die een loflied over mij af. Gelukzalig gaan we slapen, want morgen is het vroeg.
In de ochtend hebben we geluk. Er is een wagen dat het park in moet en de chauffeur wil ons wel meepakken voor een slordige 700 bir of zoiets. Wij houden voet bij stuk en bieden 100 birr de man tot hij breekt en toch maar toegeeft. Dankzij deze goddelijke wending van het lot veranderd ons programma en kunnen we er Chenkeka nog bijnemen. Het wordt een geweldige trektocht die ons boven de 4000m brengt, naar de schoonste taferelen, naar de Wallia's, naar de prachtige watervallen, door koude bergrivieren, over kale rots, ploeterend in modder,...WONDERMOOI. Onderweg hebben we (voornamelijk Pieter, want die kent daar precies 't een en 't ander van) voor arts gespeeld. Ook Belgische kledij loopt nu ergens door de bergen...
De laatste dag heb ik mijn tent verkocht aan een geïnteresseerde Abasha...100 birr, niet zot veel, maar beter dan niks, wat normaal het geval was geweest.
Onze gids Ali was dan nog zeer bekwaam ook, als kers op de taart. Als dank hebben we hem dan ook kleren en slaapzak gegeven alsook getrakteerd op avondeten. Na al die 'formaliteiten' begint het liften weer richting Gondar.
In Gondar vinden we het Tarara hotel, waar we een helse nacht beleven. De kamer ligt naast het toilet en wanneer de deur van het toilet blijft openstaan is er zot veel lawaai. Bovendien lekt de douche zodat de hatelijke druppel-druppel-druppel sequentie kan gehoord worden...weinig slaap dus. Om het boeltje helemaal fijn te maken stikt het bed nog van de vlooien ook. Pieter besprenkelt alles dan ook kwistig met zijn lavendel zodat het hele hotel naar lavendel riekt. We hebben weer een aangename avond met Dev (jawel, hij is in Gondar) waarop lekker wordt gegeten en uiteraard, hoe kan het ook anders, tej geproefd.
De dag daarna bezoeken we de koninklijke enclave en komen er vrienden van Pieters mama tegen...het middagmaal wordt ons vriendelijk aangeboden. Maar dan begint het mis te lopen. Ik word weer zo ziek als een hond en moet naar het hotel voor rust. Die nacht wordt zo mogelijk nog helser dan de vorige. Om het half uur naar het toilet, voor kotsen en schijterij. Ik maak me vooral zorgen voor morgen, want zo de bus pakken is onmogelijk. Gelukkig slik ik een juiste medicamentencocktail en is alles tegen de vroege ochtend gestabiliseerd.
Lalibela bereiken in 1 dag zou volgens de locals onmogelijk zijn, maar wij weten wel beter. De bus brengt ons zonder problemen naar Dashena, vanwaar we een minibusje pakken richting Lalibela. Eerst vragen ze ons 150 birr de man, maar twee sluwe vossen als ons zijn niet de gemakkelijkste prooi en uiteindelijk reizen we voor 30 birr de man mee. Onderweg rijden we lek. De chauffeur hertselt het vrij snel en we rijden verder tot we alweer lek rijden...en geen reservewiel meer natuurlijk. De chauffeur verdwijnt een hele tijd om te trachten naar zijn broer te bellen die dan ettelijke uren later een niew wiel brengt. We komen dus toch nog toe in Lalibela.We zijn op zoek naar een hotel en lopen de goedkopere (volgens de Bradt dan toch) binnen:
"Goeienavond meneer, zijn er nog kamers vrij?"
"zeker"
"hoeveel kost dat"
"52"
"goei prijske"
"52 US Dollar"
"WOOOOOW....WAY TOO MUCH"
wijle weer naar buiten. In een ander hotel was het al maar $ 37.5 meer, ahum. Wanneer we vroegen naar de prijs in birr waren die kwieten niet eens in staat om er op te antwoorden. Godzijdank krijgen we hulp van een abasha die ons een hotelleke toont waar een bed 35 birr de man kost...ZALIG
's Avonds gaan we een Njera Firfir special eten en daarna weer tej proeven...oprecht zeer lekker, maar oprecht zeer duur.
De dag erop gaan we de rotskerken bezoeken...prachtige dingen wel, maar op een voormiddag hebt ge wel alles gezien en we besluiten het erop te wagen en liften naar Woldia. We hebben geluk en we zijn weer vertrokken. In Woldia vinden we een spotgoedkoop hotel en eten we iets overheerlijks...zilzil tibis. We gaan daarna weer naar een tejtentje waar de gezelligheid niet te beschrijven valt en we hebben er een geweldige tijd, veelal te danken aan de kleine Dawit, Teddy Afro imitatortje.
Onze wegen scheiden. Pieter wil terug naar Addis, want Gezahegn zit daar en ik wil graag nog even verder naar het noorden. En zo begint de trip naar Mekele. Ik begin te liften (en koop ondertussen nog een Gabi voor 120 birr, een spotprijsje zo blijkt achteraf) en het duurt niet lang of ik word meegepakt. De man gaat echter niet naar Mekele, maar naar een stadje op 50 km van Woldia. Ik zeg, da's al iets dichter. In zijn stad aangekomen betaalt de man me middageten en regelt een lift tot Mekele...in een ISUZU, maar in de cabine deze keer. Toffe mensen, maar de lift was ongelooflijk traag. op zo'n 10 km van Mekele is de naft op. De chauffeur moet een busje pakken en gaat met de jerry can naft halen...ik wacht bij de truck. In Makele vind ik al gauw een hotelletje, drop er mijn spullen en ga wat eten. Na het eten vraag ik een local naar een tejbet en zo kom ik in Abara's tejbet terecht. Eerst leek het er echt saai en was ik van plan Mekele de dag erop al te verlaten, maar na verloop van tijd begon ik te praten met de locals en zat de sfeer er in. De dagerop was het maar wat dwalen door de straten. Ik bezoek merkato, de katholieke kerk, de universiteitscampus, en alles begint me in de smaak te vallen zodat ik beslis te blijven. In een van de steegjes vind ik een caramboulaptent en speel een spelletje. 's Middags kikil en dan weer dwalen, 's avonds een chekala tibis aan het andere uiterste eind van de stad...supergoed. Na het eten haast ik me weer naar Abara's huis en hebben we weer een gezellige avond. Wanneer ik wil gaan slapen staat hij erop mij te escorteren tot aan het hotel...haha, te lieve mensen.
In de vroege morgen pak ik de bus naar Dessie. Daar komen we 's avonds aan. Ik vind er een plek waar ik heerlijk Godin eet en ik proef er ineens ook de tej. Daarna ga ik een andere tejbetbinnen en heb ik dolle pret met de andere abasha. het is laat wanneer ik mijn bedde opzoek.
MILJAAR...de bus gemist verdorie. Mijn GSM heeft zot gedaan en mijn wekker is niet afgegaan. Mijzelf vanalles verwijtend loop ik over 't straat en begin dan maar te liften. Ik wordt meegepakt door 4 fantastische gasten (Biruk, Ababa, Abraham en de chauffeur wiens naam ik niet meer ken.) Ik krijg er tijdens de rit ontbijt, koffie en middageten. De afstand naar Addis is eigenlijk superkort, maar jammergenoeg is Biruk roaddesigner...en "als een weg ontworpen is om 80 te rijden, moet ge dat niet overschrijden en in de bochten zelfs afremmen tot 60" Soit, in Addis aagekomen bellen we Abba Girmay op zodat die mij komt halen. We pikken samen Pieter op en droppen al mijn spullen op het seminarie. We eten er samen met de rest en dan neem ik een douche. We verlaten het seminarie om weer richting Piazza te gaan. Ik had ondertussen immers besloten terug naar Jimma te gaan om die geweldige mensen daar nog 1 keer te zien. In piazza gaan Pieter en ik nog zijn laatste Godin steken en tej drinken, waarna we naar de Girmay gaan om te caramboula'en. We amuseren ons en spelen tot stipt middernacht, wanneer we ons spel stopzetten...Pieters taxi staat aan het hotel. Het is toch een emotioneel afscheid. Mijn goeie kameraad is weg en ik ben weer helemaal alleen...zoals het ooit begon.
Even pauze weer, ik schrijf sebiet verder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
