Bijna gedaan
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
27 Oktober 2009 | Ethiopië, Addis Abeba
Selam trouwe lezer,
zoals het elk befaamd tijdschrift betaamt heb ook ik uw vertrouwen als stipt betalende abonnee grondig geschaad. Van de beloofde tweewekelijkse update is helemaal niets van in huis gekomen. Ik ben me ervan bewust dat het ongeloofelijk zwaar moet zijn geweest voor u, deze lange periode van onwetendheid en daarom wil ik mij toch excuseren dat ik u zo heb laten snakken naar het relaas van mijn avonturen. Nu echter krijgt ge wel een hele boterham. Aangezien mijn geheugen toch af en toe een klein steekje laat vallen is het vrij hard mogelijk dat de chronologie van de feiten niet helemaal correct zou kunnen zijn, soit, genoeg gezever...veel leesplezier
Het veldwerk zat er dus op (het mijne althans). De week erop zouden we naar allerlei plaatsen gaan voor Pieters thesis, maar dat bleek toch ander uit te draaien. Zondag ga ik naar de mis en het toeval wil dat ik Isaac en Samuel tegenkom. Zij gaan vandaag met wat Denen naar de nijlpaarden zien. Die kwieten hebben een busje afgehuurd en ik ben zo vrij om mezelf te inviteren om mee te gaan. We zien de beesjtes en bij het uitstappen nodig ik Tesfaye (de chauffeur van het busje) uit op ons afscheidsfeest. Hij zou samen met Isaacs familie komen.
Als ik het nog goed voorheb werd maandag een rustdag zoals min of meer, ongeveer gepland (hoewel niet helemaal denk ik). Dinsdag zijn we dan op stap geweest naar een plek niet zo ver weg samen met Kiflu, een bosbouwer(tje) dat we al eens eerder hadden leren kennen en waar ik al eens iets over verteld heb denk ik...zoniet moet ge er in de bar maar eens naar vragen moest het u enigszins interesseren. Soit, alles verloopt dik ok en in de namiddag zitten we alweer in Jimma. Ondertussen had ik al mijn bodemstalen plus twee moedermateriaalfragmenten al mooi verwerkt in het soillab en als een echte magazijnier perfect in een eigenlijk veel te kleine doos gepropt. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik dat 7 kg zware pakketje doodleuk als handbagage zou meepakken, maar zo rebels als ik ben durfde ik toch maar naar Jemal te stappen om te zeggen dat ik dat met DHL wou opsturen. Bij mijn vastberaden optreden beefde en sidderde hij en kon niet anders als voor mij een wagen beschikbaar te maken voor woensdag. Zodus, de woensdag staat in de vroege ochtend Bezwayehu met z'n HILUX op mij te wachten. Ik dacht hem op het eerste gezicht nog niet te kennen, maar na wat gezellig gepraat (na Abara de chauffeur die het best Engels kon) bleek hij diegene te zijn die me de eerste avond in Jimma samen met Haile had rondgereden. Het klikt goed en ergens onderweg vraag ik hem te stoppen om samen een koffietje te drinken. De rit verloopt heel goed en tegen de middag stoppen we ergens (God en Bezwayehu alleen weten nog waar) om te lunchen...de beste kikil die ik in Ethiopie zal gegeten hebben. Bezwayehu gaat voor de ndjera beyainet want het is woensdag, vastendag. Zo gul als ik ben (ge ziet, nog steeds even bescheiden als altijd) betaal ik de rekening. We komen aan in Addis en rijden naar het ministerie van mijnbouw en energie. Daar worden we eerst van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk niets te bereiken...heerlijk Ethiopisch wel. Enfin, er is daar wel een jong gastje dat ons min of meer wil helpen. Hij opent de doos en begint mijn bodemstaaltjes er een voor een uit te nemen. Ik kijk met lede ogen toe en vrees dat die oen er nooit meer in zal slagen om alles er weer in te proppen zoals ik dat had gedaan. Ik verlies mijn geduld al helemaal wanneer hij een van de staalzakje wil opdendoen...het gesprek ging min of meer als volgt:
'Wat steekt er in dit zakje, mister'
'Bodem'
'Mag ik het eens opendoen'
'Als ge het daarna weer dichtkrijgt, hetgeen onmogelijk is'
'jamaar, ik zal het toch maar opendoen'
'GE DOET WAT GE NIET LATEN KUNT, MAAR IK HOOP VOOR U DAT GE HET NOG DICHT KRIJGT!!!!!'
Ietwat geintimideerd steekt hij het zakje terug en na wat neuzen vindt hij een zakje dat lichtjes gescheurd is en waar een klein beetje grond uit viel. Tevreden kijkt hij er amper naar en zegt dan ineens dat dat toch al ok is. Dan komt deel twee van de operatie, weer voor het gemak een weergave van de conversatie:
'Er steken ook twee rotsfragmenten in de doos, mister'
'jazeker, het moedermateriaal waarop de bodems zijn gevormd'
'ok, en wat is het?'
'ja vriend, dat weet ik toch niet, daarom gaat het voor analyse naar Belgie'
'ik moet dat nochthans weten, anders moogt ge het niet verzenden'
'weet ik veel, een of ander vulkanisch gesteente zeker'
'ja aar ge hebt, uitvloeiingsgesteenten, metamorfe gesteenten, blablabla (ik weet niet meer wat die vent just zei)'
'WHO CARES MAN, WRITE WHATEVER YOU WANT, BASALT, ASH, CLAY, I REALLY DON'T CARE'
Weer geintimideerd heeft de lieve man voor ASH gekozen. Hij probeerde weer alles in de doos te krijgen wat natuurlijk weer faalde zodat ik er alweer mijn tijd kon aan verliezen. Na het afplakken van de doos met tape plakte hij er een of ander papiertje op en moest de doos daar bij hem blijven, want de verantwoordelijke voor de export van stalen vond het net die dag nodig om er even niet te zijn...we waren de dag erop welkom zo zei hij. Terug in de auto bel ik naar abba Girmay om te vragen waar Bezwayehu mij precies mag afzetten. Hij zegt mij te droppen aan Cathedral, de plek die ik ondertussen het beste ken in Addis. De auto steekt trouwens boemvol spullen die ik bij de abba zou droppen ter bewaring zolang als Pieter en ik in het noorden zouden reizen.De abba komt mij dan oppikken en niet veel later sta ik voor de deur van het nieuwe seminarie in Addis Ababa. 's Avonds eet ik samen met de abba en kruip ik vroeg in bed, want ik ben vrij moe. De dag erop bel ik naar Bezwayehu en hij komt me weer ophalen. Wij weer naar dat ministerie, de vervloekte verantwoordelijke oppikken. Die schrijft een brief dat alles ok is en stapt dan mee in de wagen richting hoofdzetel van het ministerie voor mijnbouw en energie. Daar is het gelukkig zeer kort wachten. We rijden door richting luchthaven en lopen naar de duane. Na wat gezever en geleuter mag ik naar het DHLkantoor van Bole ITL Airport. Na lang wachten (ik heb er zelfs even kunnen maffen) krijg ik een papiertje mee...het pak is al verdwenen. Bezwayehu heeft de snul alweer gedropt aan zijn filiaal en wacht op me op de parking. Ik kom buiten en we sjeezen richting hoofdkantoor DHL voor de verder verstuurprocedure van het pakket. Ook daar word ik getrakteerd op een flinke dosis wachten, maar word uiteindelijk goed geholpen. Er wordt mij nog gevraagd wat de inhoud van het pak is en wat het waard is. Wanneer ik antwoord dat de waarde van de inhoud omstreeks de 0 birr ligt, begint een hele preek dat niets niks waard is. Uiteindelijk komen we overeen dat de werkelijke waarde van het spul $0.10 is. Ik vraag wat deze handel kost en krijg de slordige som van Birr 1712 te horen. Wij naar de bank, het geld afhalen en betalen. We gaan ergens nog een tibb steken, mij vriendelijk aangeboden door Bezwayehu. We zijn klaar tegen 14.00u. Bezwayehu vraagt of ik echt vandaag nog in Jimma moet zijn. Ik vraag hem of hij graag wat langer in Addis zat...'graag'...en dus laat ik hem mij alweer droppen bij de abba. De ochtend erop wou hij me komen halen om 7, maar ik heb hem toch maar overtuigd om tegen 8 te komen...dwaas die ik ben, maar ook hij wel een beetje, als hij me gewoon had gezegd dat dat vollenbak tijdens het spitsuur was had ik ook wel ingezien dat het beter was om om 7 te vertrekken...soit. De dag erop uit Addis geraken duurt zo'n slordig anderhalf uur. We komen wel heelhuids en tevree terug in Addis. Mijn kont doet pijn en ik wil liefst nooit meer in een auto zitten. De dag erop zit ik weer in de auto voor een vrij lange trip. Het was weer pijnlijk opstaan, want Pieter, Dries en ik waren goed in de tej gevlogen om het weerzien te vieren. We rijden richting yayubos om weer wat bladstalen te verzamelen voor Pieter. We ontbijten met Tibs en alles verloopt vlot tot ik ineens buikkrampen krijg en de hele tijd het gevoel krijg dat ik moet kotsen...lag het aan de tibs, de mirinda, het water waarmee ik mijn mond heb gespoeld, geen idee, maar ik was alleszins zo ziek als een hond. Pas toen ik weer in het bos zat was ik op slag weer beter (zo ziet ge maar, een land en bosser in hart en nieren).
De dag erop is het zondag. Ik ga zoals gebruikelijk naar de mis en mag tot mijn verbazing gratis rijden van de chauffeur...het blijkt Tesfaye te zijn. Na de mis gaan we inkopen doen voor onze 'ByeBye'-party. Alles in dezelfde stijl als mijn verjaardagsfeestje, alleen hadden we deze keer een uitnodiging gemaakt in het Engels en het Amhaars. Zogoed als iedereen van het VLIRteam was er (de 4 drivers, Jemal, Kitessa, Gezahegn), Isaac en de hele familie+Tesfaye en zoon, en onze vrienden van de universiteitsstaff (Walelign, Yohannes, Zarihun, Branehu, ...). Het taxibusje mocht van de bewakers natuurlijk niet binnen op de campus, want zij geloofden geen knijt van het feit dat de mensen in het busje genodigden waren, maar gelukkig kwam Pieter die van niks wist langs en zei dat het ok was. Hij zal wel gedacht hebben dat die zotte Alex inderdaad best zo'n busje zou kunnen hebben uitgenodigd. Het feest kwam wat traag op gang want de muziek liet het eerst afweten, maar wanneer Elle yaba Addis Ababa door de boxen knalde zat de ambiance erin. Er werd hard gelachen en de sfeer was super. Oorspronkelijk geraakte de tej blijkbaar niet op, maar zodra Gezahegn slapen ging vloog de rest van de staff er duchtig in (Gezahegn is hun baas moet ge weten). Dat zij de dag erop allemaal stipt op post waren is voor sommigen onder hen waarlijk een mirakel te noemen.
Ziezo, even een onderbreking, want ik heb met Wlelign en de kuisvrouw afgesproken om te gaan eten dus schrijf ik sebiet verder.
tot zometeen
Alemayehu
zoals het elk befaamd tijdschrift betaamt heb ook ik uw vertrouwen als stipt betalende abonnee grondig geschaad. Van de beloofde tweewekelijkse update is helemaal niets van in huis gekomen. Ik ben me ervan bewust dat het ongeloofelijk zwaar moet zijn geweest voor u, deze lange periode van onwetendheid en daarom wil ik mij toch excuseren dat ik u zo heb laten snakken naar het relaas van mijn avonturen. Nu echter krijgt ge wel een hele boterham. Aangezien mijn geheugen toch af en toe een klein steekje laat vallen is het vrij hard mogelijk dat de chronologie van de feiten niet helemaal correct zou kunnen zijn, soit, genoeg gezever...veel leesplezier
Het veldwerk zat er dus op (het mijne althans). De week erop zouden we naar allerlei plaatsen gaan voor Pieters thesis, maar dat bleek toch ander uit te draaien. Zondag ga ik naar de mis en het toeval wil dat ik Isaac en Samuel tegenkom. Zij gaan vandaag met wat Denen naar de nijlpaarden zien. Die kwieten hebben een busje afgehuurd en ik ben zo vrij om mezelf te inviteren om mee te gaan. We zien de beesjtes en bij het uitstappen nodig ik Tesfaye (de chauffeur van het busje) uit op ons afscheidsfeest. Hij zou samen met Isaacs familie komen.
Als ik het nog goed voorheb werd maandag een rustdag zoals min of meer, ongeveer gepland (hoewel niet helemaal denk ik). Dinsdag zijn we dan op stap geweest naar een plek niet zo ver weg samen met Kiflu, een bosbouwer(tje) dat we al eens eerder hadden leren kennen en waar ik al eens iets over verteld heb denk ik...zoniet moet ge er in de bar maar eens naar vragen moest het u enigszins interesseren. Soit, alles verloopt dik ok en in de namiddag zitten we alweer in Jimma. Ondertussen had ik al mijn bodemstalen plus twee moedermateriaalfragmenten al mooi verwerkt in het soillab en als een echte magazijnier perfect in een eigenlijk veel te kleine doos gepropt. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik dat 7 kg zware pakketje doodleuk als handbagage zou meepakken, maar zo rebels als ik ben durfde ik toch maar naar Jemal te stappen om te zeggen dat ik dat met DHL wou opsturen. Bij mijn vastberaden optreden beefde en sidderde hij en kon niet anders als voor mij een wagen beschikbaar te maken voor woensdag. Zodus, de woensdag staat in de vroege ochtend Bezwayehu met z'n HILUX op mij te wachten. Ik dacht hem op het eerste gezicht nog niet te kennen, maar na wat gezellig gepraat (na Abara de chauffeur die het best Engels kon) bleek hij diegene te zijn die me de eerste avond in Jimma samen met Haile had rondgereden. Het klikt goed en ergens onderweg vraag ik hem te stoppen om samen een koffietje te drinken. De rit verloopt heel goed en tegen de middag stoppen we ergens (God en Bezwayehu alleen weten nog waar) om te lunchen...de beste kikil die ik in Ethiopie zal gegeten hebben. Bezwayehu gaat voor de ndjera beyainet want het is woensdag, vastendag. Zo gul als ik ben (ge ziet, nog steeds even bescheiden als altijd) betaal ik de rekening. We komen aan in Addis en rijden naar het ministerie van mijnbouw en energie. Daar worden we eerst van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk niets te bereiken...heerlijk Ethiopisch wel. Enfin, er is daar wel een jong gastje dat ons min of meer wil helpen. Hij opent de doos en begint mijn bodemstaaltjes er een voor een uit te nemen. Ik kijk met lede ogen toe en vrees dat die oen er nooit meer in zal slagen om alles er weer in te proppen zoals ik dat had gedaan. Ik verlies mijn geduld al helemaal wanneer hij een van de staalzakje wil opdendoen...het gesprek ging min of meer als volgt:
'Wat steekt er in dit zakje, mister'
'Bodem'
'Mag ik het eens opendoen'
'Als ge het daarna weer dichtkrijgt, hetgeen onmogelijk is'
'jamaar, ik zal het toch maar opendoen'
'GE DOET WAT GE NIET LATEN KUNT, MAAR IK HOOP VOOR U DAT GE HET NOG DICHT KRIJGT!!!!!'
Ietwat geintimideerd steekt hij het zakje terug en na wat neuzen vindt hij een zakje dat lichtjes gescheurd is en waar een klein beetje grond uit viel. Tevreden kijkt hij er amper naar en zegt dan ineens dat dat toch al ok is. Dan komt deel twee van de operatie, weer voor het gemak een weergave van de conversatie:
'Er steken ook twee rotsfragmenten in de doos, mister'
'jazeker, het moedermateriaal waarop de bodems zijn gevormd'
'ok, en wat is het?'
'ja vriend, dat weet ik toch niet, daarom gaat het voor analyse naar Belgie'
'ik moet dat nochthans weten, anders moogt ge het niet verzenden'
'weet ik veel, een of ander vulkanisch gesteente zeker'
'ja aar ge hebt, uitvloeiingsgesteenten, metamorfe gesteenten, blablabla (ik weet niet meer wat die vent just zei)'
'WHO CARES MAN, WRITE WHATEVER YOU WANT, BASALT, ASH, CLAY, I REALLY DON'T CARE'
Weer geintimideerd heeft de lieve man voor ASH gekozen. Hij probeerde weer alles in de doos te krijgen wat natuurlijk weer faalde zodat ik er alweer mijn tijd kon aan verliezen. Na het afplakken van de doos met tape plakte hij er een of ander papiertje op en moest de doos daar bij hem blijven, want de verantwoordelijke voor de export van stalen vond het net die dag nodig om er even niet te zijn...we waren de dag erop welkom zo zei hij. Terug in de auto bel ik naar abba Girmay om te vragen waar Bezwayehu mij precies mag afzetten. Hij zegt mij te droppen aan Cathedral, de plek die ik ondertussen het beste ken in Addis. De auto steekt trouwens boemvol spullen die ik bij de abba zou droppen ter bewaring zolang als Pieter en ik in het noorden zouden reizen.De abba komt mij dan oppikken en niet veel later sta ik voor de deur van het nieuwe seminarie in Addis Ababa. 's Avonds eet ik samen met de abba en kruip ik vroeg in bed, want ik ben vrij moe. De dag erop bel ik naar Bezwayehu en hij komt me weer ophalen. Wij weer naar dat ministerie, de vervloekte verantwoordelijke oppikken. Die schrijft een brief dat alles ok is en stapt dan mee in de wagen richting hoofdzetel van het ministerie voor mijnbouw en energie. Daar is het gelukkig zeer kort wachten. We rijden door richting luchthaven en lopen naar de duane. Na wat gezever en geleuter mag ik naar het DHLkantoor van Bole ITL Airport. Na lang wachten (ik heb er zelfs even kunnen maffen) krijg ik een papiertje mee...het pak is al verdwenen. Bezwayehu heeft de snul alweer gedropt aan zijn filiaal en wacht op me op de parking. Ik kom buiten en we sjeezen richting hoofdkantoor DHL voor de verder verstuurprocedure van het pakket. Ook daar word ik getrakteerd op een flinke dosis wachten, maar word uiteindelijk goed geholpen. Er wordt mij nog gevraagd wat de inhoud van het pak is en wat het waard is. Wanneer ik antwoord dat de waarde van de inhoud omstreeks de 0 birr ligt, begint een hele preek dat niets niks waard is. Uiteindelijk komen we overeen dat de werkelijke waarde van het spul $0.10 is. Ik vraag wat deze handel kost en krijg de slordige som van Birr 1712 te horen. Wij naar de bank, het geld afhalen en betalen. We gaan ergens nog een tibb steken, mij vriendelijk aangeboden door Bezwayehu. We zijn klaar tegen 14.00u. Bezwayehu vraagt of ik echt vandaag nog in Jimma moet zijn. Ik vraag hem of hij graag wat langer in Addis zat...'graag'...en dus laat ik hem mij alweer droppen bij de abba. De ochtend erop wou hij me komen halen om 7, maar ik heb hem toch maar overtuigd om tegen 8 te komen...dwaas die ik ben, maar ook hij wel een beetje, als hij me gewoon had gezegd dat dat vollenbak tijdens het spitsuur was had ik ook wel ingezien dat het beter was om om 7 te vertrekken...soit. De dag erop uit Addis geraken duurt zo'n slordig anderhalf uur. We komen wel heelhuids en tevree terug in Addis. Mijn kont doet pijn en ik wil liefst nooit meer in een auto zitten. De dag erop zit ik weer in de auto voor een vrij lange trip. Het was weer pijnlijk opstaan, want Pieter, Dries en ik waren goed in de tej gevlogen om het weerzien te vieren. We rijden richting yayubos om weer wat bladstalen te verzamelen voor Pieter. We ontbijten met Tibs en alles verloopt vlot tot ik ineens buikkrampen krijg en de hele tijd het gevoel krijg dat ik moet kotsen...lag het aan de tibs, de mirinda, het water waarmee ik mijn mond heb gespoeld, geen idee, maar ik was alleszins zo ziek als een hond. Pas toen ik weer in het bos zat was ik op slag weer beter (zo ziet ge maar, een land en bosser in hart en nieren).
De dag erop is het zondag. Ik ga zoals gebruikelijk naar de mis en mag tot mijn verbazing gratis rijden van de chauffeur...het blijkt Tesfaye te zijn. Na de mis gaan we inkopen doen voor onze 'ByeBye'-party. Alles in dezelfde stijl als mijn verjaardagsfeestje, alleen hadden we deze keer een uitnodiging gemaakt in het Engels en het Amhaars. Zogoed als iedereen van het VLIRteam was er (de 4 drivers, Jemal, Kitessa, Gezahegn), Isaac en de hele familie+Tesfaye en zoon, en onze vrienden van de universiteitsstaff (Walelign, Yohannes, Zarihun, Branehu, ...). Het taxibusje mocht van de bewakers natuurlijk niet binnen op de campus, want zij geloofden geen knijt van het feit dat de mensen in het busje genodigden waren, maar gelukkig kwam Pieter die van niks wist langs en zei dat het ok was. Hij zal wel gedacht hebben dat die zotte Alex inderdaad best zo'n busje zou kunnen hebben uitgenodigd. Het feest kwam wat traag op gang want de muziek liet het eerst afweten, maar wanneer Elle yaba Addis Ababa door de boxen knalde zat de ambiance erin. Er werd hard gelachen en de sfeer was super. Oorspronkelijk geraakte de tej blijkbaar niet op, maar zodra Gezahegn slapen ging vloog de rest van de staff er duchtig in (Gezahegn is hun baas moet ge weten). Dat zij de dag erop allemaal stipt op post waren is voor sommigen onder hen waarlijk een mirakel te noemen.
Ziezo, even een onderbreking, want ik heb met Wlelign en de kuisvrouw afgesproken om te gaan eten dus schrijf ik sebiet verder.
tot zometeen
Alemayehu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
