Mijn veldwerk is rond

Amaiamaiamai,

eindelijk is mijn veldwerk afgerond, maar het ging niet helemaal van een leien dakje. Hieronder volgt het relaas.

Na Meskel (zondag dus) hebben we twee dagen extra vrijaf. Pieters begeleider, Gezahegn, is immers naar Addis omdat die een paar papieren moet in orde brengen. Dinsdagavond is hij terug in Jimma en bespreken we gauw onze planning voor de komende week. We zouden immers in het bos blijven slapen dit keer, om tijd te sparen en een transect uit te leggen in het wildste deel van het bos. Dat was echter buiten tal van onverwachte factoren gerekend. Alles verliep de dag erop nog volgens plan. Wij met de wagen gedropt in Qachoo bij Sabit thuis (ik denk dat ik al over hem geschreven heb, zoniet moet ge maar bij mijn thuiskomst om verduidelijking vragen). Onze shizzle afgezet en het bos ingetrokken om een koffieplotje uit te leggen. In de namiddag zijn we terug. We gaan naar de veiligheidsverantwoordelijke van het dorp om te melden dat wij in zijn bos gaan trekken en overnachten. Hij is zeer achterdochtig, want twee weken terug zaten zware criminelen (een roversbende) in het bos verscholen en hij vertrouwt ons niet echt. Onze begeleiders tonen hun identiteitskaart en universiteitspas en de man zegt toch toe. Onze begeleiders dringen er dan op aan dat hij zou meekomen zodat hij kan zien wat wij uitspoken. 's Avonds leren we Kitessa en Gezahegn wiesen en na het kaarten gaan we slapen. De dag erop staan we zeer vroeg op (5:30u) omdat we bij het krieken van de dag al het bos willen intrekken. Wij verwachten primair bos te vinden, maar dat blijkt dik tegen te vallen. Blijkbaar heeft er in het midden van het bos ooit een nederzetting geweest en dat laat uiteraard zijn sporen na. Vol goede moed beginnen we echter toch maar te werken en het gaat vlot vooruit. Nadat we een plot hebben gelegd is de veiligheidsverantwoordelijke (vanaf nu Saïd genoemd voor het gemak) overtuigd van onze identiteit en onze activiteit en vertrekt hij weer. We zitten ondertussen nog steeds op schema en we gaan zelfs voorlopen. Wanneer we al twee plots achter de rug hebben (zoals beogd) begint het onwaarschijnlijke. Vanuit ergens in het woud horen we Saïd roepen. Blijkbaar is hij verdwaald en roept naar ons om ons te bereiken. Wij lachen om het feit dat hij zijn weg kwijt is, maar tot onze grote verbazing verschijnt hij niet alleen. Drie mannen, waarvan een gewapend met een kalshnikov lopen achter hem aan. Na wat praten blijken wij allevier onder arrest te staan. Iemand heeft ons 's morgens het bos zien intrekken, gepakt en gezakt, en heeft hogerop gerapporteerd dat er weer rovers in het bos zaten. Onmiddelijk vertrok vanuit het hoofdkwartier het bevel om ons te vangen en als het voor het lokale team te moeilijk was, zouden ze het leger wel op ons afsturen. Oorspronkelijk lachen we wat tot we merken dat het menens is. Ze dwingen ons om weer mee uit het bos te komen. Wij slepen onze zware bagage (voedsel en water voor drie dage + tent en slaapgerief) weer het bos uit, begeleid door de 'soldaten'. We komen aan op de hoofdweg en uiteraard komt het hele dorp kijken naar de gevangen criminelen. Uiteindelijk blijkt dit hele gedoe in gang gezet door een of andere kwiet die vond dat Saïd niet op eigen houtje mocht beslissen dat wij in het bos mochten, maar dat de raad der ouderen dit in overleg had moeten beslissen. Soit, aangezien duidelijk is dat twee ferengi (blanken) onmogelijk de rovers kunnen zijn, wordt, tegen dat de flik uit Gera is aangekomen, de beschuldiging omgezet van 'roversbende' naar 'illegaal in het bos binnengedrongen'. Er volgt een hele discussie, maar de lokale gemeenschap is niet voor rede vatbaar en we moeten alles gaan uitleggen bij het districtshoofd in Gera. De flik houdt een busje dat onderweg was naar Gera tegen en laat ons opstappen, Saïd moet mee, want heel het dorp beschouwt hem nog steeds als handlanger en dus crimineel, hoewel die man perfect zijn plicht had gedaan. In Gera laten ze onslekker lang wachten om dan uiteindelijk, na 5 minuten praten, ons weer te laten gaan. We worden ditmaal met een jeep weer afgezet thuis. 's Avond wacht ons kita (een soort maïs chips/brood) met njera firfir...heerlijk. Geen nacht in het bos dus.
Zo ziet ge maar...ze stellen zelf een veiligheidsverantwoordelijke aan die ze blijkbaar, als het puntje bij paaltje komt, voor geen haar vertrouwen en straffer nog, bijna zouden lynchen...te zot voor woorden.
De dag erop staan we even vroeg op, want we willen de schade inhalen. Wat we aantreffen is echter deprimerend. Van het wilde, primaire bos waarnaar we opzoek waren blijkt niets meer te bestaan...alles gekapt en de honingindustrie blijkt er aardig te floreren. Ontmoedigd gaan we dan maar naar huis.

Ziezo beste lezer, dat was dan weer de update.

tot devolgende

Alemayehu