Georganiseerd reizen is afzetterij

Jambo lezers,

We zijn alweer ietwat verder. Ondertussen heb ik er een zesdaagse georganiseerde reis opzitten. De drie dagen in het Arusha National Park waren zalig. Ik heb er enorm van genoten ookal is er 't een en 't ander misgelopen. 's Ochtends werd ik opgepikt door mijn 'gids'. Van de Duitse en de Oostenrijker die met mij zouden meegaan valt geen spoor te bekennen. Ik vraag ernaar en krijg een vaag antwoord in de aard van, "ze zitten nog in Arusha". Soit, we vertrekken en het is even rijden naar het Arusha NP. Bijna aangekomen valt de auto stil door een lek in de koeling. De chauffeur koopt wat thee en kapt dat erin, "de thee gaat immers de gaten verstoppen". Ik denk niet dat dat heel kosher is, maar soit, het bleek wel te werken. We komen aan de ingangspoort en de gids gaat betalen. Ik kijk al even naar de entrance fees en zie dat ik daar al ietwat belogen ben geweest, maar soit, kan ik nog wel tegen. We komen aan de gate vanwaar we zullen vertrekken en ranger Ozzie komt al vertellen hoe alles hier in zijn werk gaat aangezien mijn 'gids' van toeten nog blazen bleek te weten en dat we samen naar boven zullen klimmen. Uiteindelijk word ik bij ranger Titus ingedeeld samen met twee Australiers, twee Duitsers en twee Basken. Het5 was best een leuke bende...vooral die twee Basken. Hoe ze het hebben klaargespeeld om hun reis hier in goede banen te leiden zonder een woord Engels te kunnen is voor de hele groep een mysterie gebleven, maar met handen en voeten en Italiaans doorspekt met spaanse klanken was tussen ons toch enige communicatie mogelijk. De eerste dag klommen we tot 2500m ongeveer. Nadat we een kamer toegewezen kregen kon ik mijn rugzak kwijt en nam ik een douche. Bij het avondeten zaten we met ons gezellig groepje tesaam. Later op de avond komt mijn 'gids', duidelijk aangeschoten, met een dikke tong wat tegen mij zaniken...geen bal van verstaan natuurlijk. De dag erop zegt de eikel (vanaf nu wordt 'gids' vervangen door eikel of een ander woord dat mijn minachting toont) wat ziek te zijn. Hij zal hier wachten op mij. Ik ga akkoord, want zeg nu zelf, ziek zijn we allemaal wel eens, niet? We klimmen naar de volgende hutten tot 3500m. Daar aangekomen bespreek ik met Ozzie of ik geen vierde dag in het ANP kan blijven, want het bevalt me ten zeerste. Wer proberen de eikel te bereiken, maar die blijkt van de aardbol verdwenen. Hij had blijkbaar, zodra ik vertrokken was gezegd dat hij weer naar de gate zou gaan, maar daar hadden ze hem van de hele dag niet gezien. Die smeerlap was dus lekker op mijn kosten naar Arusha gegaan waarschijnlijk om eens goed te feesten. Ook mijn kok, Lucas, wist van niks. Ik wind me wat op, maar bedenk dat ik nu toch niets kan doen en dat het beter is te genieten van deze ogenblikken. We beklimmen voor het avondeten nog little Meru 3800m en gaan vroeg slapen, want de dag erop is het opstaan om 1.00u om voor de zonsopgang op de piek van Mt Meru te zijn. De tocht wordt om 2u aangevat, maar deze keer blijft de rugzak in het kamp. We klimmen rustig naar omhoog, zijn getuigen van de maansopgang. Echt een mooi fenomeen. Later, op de top (4566m) is de zonsopgang met de kilimanjaro op de achtergrond adembenemend. Daarna begint de afdaling tot benee. Weer aan saddlehut (3500m) pak ik mijn rugzak en word ik aan ranger Felix toevertrouwd die op stap was met twee Hollanders. Wij waren immers veel sneller dan de grote groep die nog ergens halverwege de top en saddle hut zat. Beneden aangekomen blijkt de smeerlap nog altijd niet terug te zijn. We worden naar de entrance gate gebracht met een auto en daar staat de l#l, te wachten op de auto die me moet komen halen. Hoewel ik me had voorgenomen rustig te blijven, scheld ik hem de huid vol en toon mijn ontevredenheid overduidelijk. Ik zeg hem in zijn gezicht dat ik naar de manager stap en eis dat de kok, Lucas, al het geld krijgt dat ik voor hem had betaald, aangezien Lucas de plaats van de 'gids' wat heeft moeten opnemen. En zo geschiedde...ik eiste Lucas betaald te zien worden voor mijn ogen.

De dag erop word ik heel vroeg opgepikt, want de andere klanten zitten in Arusha. Het blijken Andrea, Maria en Simona te zijn, drie Italianen uit Turijn. Het klikt, hoe kan het ook anders, meteen. Nadat we wat zijn rondgereden om Andrea geld te laten afhalen om Salim (vanaf nu, de smeerlap) te betalen wordt er alweer gesjoemeld en gefoefeld. Uiteindelijk worden we bij Shine en Luni (een Australier en zijn vrouw) bij in de wagen gepropt nadat ons programma tegen onze wil in is veranderd. Ik eis echter nog mijn ontbijt onder het mom "ik heb betaald voor het eten, ik wil het eten" vrij vertaald en begrepen door de smeerlap als "ninalipa chakula, ninataka chakula". We wandelen een supermarkt binnen en ik mag kiezen wat ik wil. Aan de poort van Tarangire NP blijkt dat we allemaal weer lekker in't zak zijn gezet. Wat gefrustreerd, genieten we toch van het park. Wat later krijgt de chauffeur (Daniel) telefoon...mijn briefje van 100euro wordt door de bank niet aanvaard...ik zie meteen de mogelijkheid van een refund en ineens gaat het genieten weer zoveel beter. Na wat in TNP te hebben rondgereden, rijden we naar Lake Mayara NP waar we de dag erop naartoe zouden gaan. We worden naar een camping gebracht en nadat alles in de tenten ligt, gaan we eten. Na het eten treedt een locale groep acrobaten op en we praten nog lang na. De dag erop is het Lake Manyara wat de klok slaat. De anderen moeten betalen, want dat hadden ze nog niet gedaan, ik moet betalen, want de smeerlap had geen geld genoeg meegegeven. 's Avonds zitten we weer op dezelfde parking nadat we nadat we naar het dorp wat verderop waren gewandeld. Shine en ik praten nog na tot in de vroege uurtjes. De dag erop is het Ngorongoro en dan naar Arusha, waar de smeerlap me opwacht om zijn geld te krijgen. Hij had ondertussen al een hotel geboekt voor mij zonder dat ik erom gevraagd had. Ik vraag of het betaald is en hij zegt van niet...'bon, denk ik dan,'dat komt bij op het lijstje'. Ik moest de man nog 100 euro, het equivalent van 180000 Tshs. Bij het uitbetalen maak ik de volgende berekening: "ik moet u nog 180000, min 60000 voor het park dat ik had betaald en gij niet hebt meegegeven, min 15000 voor het eten dat ik vandaag van u toch niet meer krijg en 15000 voor het hotel, want mijn hotel betalen is wel het minste dat ge kunt doen nadat ge mij hebt proberen af te zetten" Hij begint te protesteren en ik zeg tegen de man "take it or leave it" Hij doet nog moeilijk en ik zeg dat dit zijn laatste kans is. Hij neemt het nu aan of krijgt geen rotte frank. Hij blijft echter argumenteren en mijn geduld is op. Ik prop het geld in zijn handen en trap het af. Als hij de rest van zijn geld wil, moet hij dat maar regelen met die eikels in Moshi. Voor mij is de kous af en is het gedaan met georganiseerde reizen.

Vandaag ben ik een dag in Arusha gebleven. Na het ontbijt 's ochtends zijn we met z'n vieren (de drie Italianen en ik) onze beide reisorganiatoren op de black list gaan zetten. Wanneer we weer buiten zijn blijf ik ergens plakken om een kaartje te kopen en speel de rest kwijt. Ik verken de stad dus verder op mijn eentje, koop mijn ticket voor Mwanza en zoek dan deze internetplek op.

Morgen ben ik weer weg, ver van afzetters en door toerisme verklote mensen, enfin dat hoop ik, maar dat zal wel...immers, overal elders waar ik tot nu toe was hier, was alles toch al zalig.

tot de vlogende update, waarschijnlijk na mijn trip naar Kigoma...over een weekje?

cheerio

Alex