Update
Door: Alex
Blijf op de hoogte en volg Alex
26 September 2009 | Ethiopië, Addis Abeba
Selam lezer,
Eindelijk een echte update van wat ik hier in het betoverende Abyssinia uitspook zonder gewoon eventjes mijn vorige blog te recycleren. Ondertussen zijn we al een maand verder. Ik hoop u alsnog het gevoel mee te kunnen geven dat ge hier samen met mij zit.
Vandaag is het OLV Hemelvaart en dus groot feest binnen de christelijke gemeenschap. Tijdens de mis waren we getuigen van iets geweldigs. De pastoor maakte van de feestdag gebruik om twee families die in onmin met elkaar leefden te verzoenen. Hij vroeg hen elkaar, zoals het bij christenen hoort, te vergeven en weer vrede te sluiten. De families sloten vrede en omhelsden elkaar waarna in de kerk een daverend applaus weerklonk. Na de lunch die mij door een bosbouwstudent op doortocht werd aangeboden (Daniel was zijn naam) volgde wat gewinkel. Om de dag af te sluiten was een spelletje caramboula op z’n plaats (uiteraard, wat had ge gedacht).
Na de mis van vandaag ga ik, gelijk het een echte vent betaamt (ahum), naar het voetbal zien waarna Pieter en ik inkopen gaan doen (kerosine, pasta, bloem, tomaten, …) voor onze week overnachten in Qachoo, een deel van het regenwoud van Gera. We blijven een week op’t veld omdat op en af rijden te tijdsrovend zou zijn en dus onmogelijk. In de namiddag verworden 3 kilo tomaten tot 3 flessen spaghettisaus. We duiken vroeg onder de veren, want morgen is het vroeg opstaan.
In de vroege ochtend komen ze ons oppikken met de Toyota HILUX…jammer genoeg niet met de LandCruiser van Israel, geweldige wagen overigens ook al heb ik dit waarschijnlijk al gezegd en zal dit sowieso nog terugkomen. We laden al onze stuff in en kunnen dan gepakt en gezakt vertrekken. De rit verloopt zeer vlot en we komen aan bij het huis van Sabit die ik verder Obama zal noemen omwille van de treffende gelijkenis met de huidige president van de USA. Alles uitladen is de boodschap en de lokale bevolking wil daar maar al te graag bij helpen. Nadat alles binnen ligt (jawel, we slapen bij deze mensen thuis) vliegen we er al in en trekken we het veld op. Na een namiddagje werken komen we thuis en maken we onze slaapplaats klaar. We liggen, denken we, op een niet naderbepaalde ondergrond van grond en stro, bedekt door een plastieken bache. Na afloop van de week bleek dat onder onze hoofden een heus mierennest lag. We beleefden daar echt een toffe week. Overdag werkten we op het veld en wanneer we ’s avonds thuiskwamen trokken we propere kleren aan en kookten we ons potje op ons kerosinevuurtje. Obama’s familie was geweldig en bood ons elke avond geroosterde maïs of maïskoek aan. Echt lekker hoewel de maïs er na verloop van tijd wel langs de oren uitkwam. We speelden elke avond kaart met Obama en zijn broers om ’s morgens steevast met een of andere verrassing wakker te worden. Dag één hadden de mieren een massale aanval gepleegd op onze broodvoorraad en waren we een kwartier in de weer om het brood miti-vrij (=mier-vrij in het oromifaa) te krijgen. Dag twee zaten de miti niet in onze broodzak maar wel in onze kleren zodat we het eerste halfuur in het bos voornamelijk bezigwaren met het lostrekken van de mieren die zich in ons vel vastgebeten hadden. Voor de rest bleek dag twee goed te beginnen tot het heel vroeg al begon te regenen. Wij dus snel weer naar huis gevlucht waar eenieder zijn huiswerk doet…ik maak een tabelletje met ‘slope corrections’ en herstel mijn broek ( voor de L&B’ers en andere LBK’ers… ge weet wel, die waarmee ik elke excursie alsook cantus rondliep en die voorzien was van twee handige verluchtingsgaten); Tijani herstelt zijn schoenen, Pieter leest wat en Kitessa rust. Wat later op de avond zien we hoe mama Obama de koeien melkt. De week eindigt en wanneer we weer gaan vertrekken trakteert het gezin Obama ons op het traditionele gerecht, Marka, een maïsbrij met in het midden een kuiltje gevuld met gesmolten boter, zout en berberie (pikkante peper voor de leken onder u). We vroegen aan Kitessa of we dit echt allemaal moesten opeten want het was massaal veel en in eerste instantie niet te vreten. Het antwoord luidde “at least as much as we can” . Wij dus die handel maar binnenproppen en na enkele happen begon het spul echt te smaken…we trekken nog een paar foto’s en vertrekken dan weer naar Jimma waar een warme douche op ons wacht alsook lekker vlezig eten.
Vandaag is het verwendag…we verorberen een heerlijk ontbijt, gaan naar de barbier, kopen een nieuw paar schoenen (veel beter dan de vorige) en dineren uitgebreid met o.a. asa tips (een super visgerecht).
In de ochtend naar de mis waar ik verneem dat abba Theo nu bisschop, Mgr Theo, is geworden tot grote vreugde van de hele gemeenschap hier. Ik ontbijt in het parochiezaaltje met de rest en daarna ga ik naar het huis van Isaac en Samuel waar ik de hele dag verblijf.
We gaan naar Kitessa om te laten weten dat we hem morgen bollen om weer eens op reis te trekken. We stellen onze planning voor en hij gaat er mee akkoord. De bedoeling is om terug te zijn tegen Nieuwjaar. We pakken onze spullen en gaan heel vroeg slapen, want de bus vertrekt heel vroeg in de ochtend.
De reis begint aan het busdepot van Jimma waar koning chaos duidelijk regeert…iedereen roept en tiert en allerlei mensen proberen ons een rit naar Addis aan te smeren. Wij antwoorden vriendelijk dat we al een ticket hebben en lopen daar maar wat te ijsberen tot eindelijk de poort opent. Iedereen stormt als bezetenen naar binnen richting…zijn bus. Wij zoeken wat naar de onze en na die eindelijk gevonden te hebben vragen (dwingen) ze ons plaats te nemen op een andere bus. Blijkbaar had de dag ervoor de verkoper meer plaatsen verkocht dan er eigenlijk waren. De bus is krap en druk, maar zeker niet ongezellig. De rit verloopt zeer vlot en wij zijn als ferengi maar al te vaak een staarobject, haha. Ergens onderweg moet een overtollige passagier zich gaan verbergen voor de wegpolitie, maar de mensen hier zijn daar duidlijk ervaren in. We arriveren in Addis en naar goed gewoonte vliegt meteen een storm potentiële oplichters op ons af. Ik bel naar abba Girmay omdat die ons normaliter ging komen ophalen, maar door omstandigheden zit hij veraf en dus wandelen we gewoon naar Taito hotel. Wanneer abba G in de geburen is belt hij en keuvelen rustig in de bar van het hotel terwijl we gretig slurpen van de koffie. We doen nog onze laatste inkopen (snickers en noedels of hoe schrijft ge die rommel) en eten nog eens goed wat vlees, niet goed wetend wat we de volgende dagen te eten zullen krijgen.
We vertrekken weer heel vroeg om de bus naar Bale te pakken. Deze keer is de bus krapper, maar beduidend minder druk. De rit verloopt prima en we worden op den duur een beetje als de mascotte van de bus gezien zodat het afscheid bij de poort van het Bale Mountains National Park eigenlijk nog best hartelijk is. We regelen ons verblijf voor de komende drie dagen en gaan slapen.
De drie dagen die volgen zijn echt super. We doorkruisen de plateaus van het park te paard, zien o.a. de Ethiopische wolf, nyala’s, wrattenzwijnen, bushbucks, arends,… , slaan ons kamp op, koken en slapen in ons tentje waarvan een nacht temidden van een bavianenkolonie…een aanrader dus. We leren er vanalles bij van de locals zoals bijvoorbeeld wat democratie is, want vergis u niet, dat kennen ze hier ook. Zo hebben ze rond het kampvuur gestemd of ene die een grotere kop had dan de andere toch een tweede kop thee mocht…unaniem werd gestemd…NEEN! Verder werd deze Belgjes ook geleerd hoe ge patatten kookt…in water met eensnuifje zout…te zot he? Maar het was heel gezellig, we krijgen wat van hun stoofpot, wij deelden kolo en pinda’s uit. Er werd gelachen en ook wijsheden zoals Op den duur kookt ook een olifant kwamen tot ons…
De laatste dag van ons verblijf proberen we een lift te krijgen terug naar Shashemene. Zodra we het dorp uit zijn is het van dat. Een truck stopt en wij klimmen op de stuurcabine. Nog geen 20 m verder doet een andere truck de onze stoppen en wij worden overladen naar de laadbak van de nieuw truck…en gelukkig maar, want de truck waar we eerst op zaten bleek ontzettend traag. De reis is super…het is genieten van het landschap en de laadbak die oorspronkelijk enkel wat kippen, houtskool en een schaap bevatte wordt aangevuld met drie schapen, nog meer kippen en een stère brandhout. Plots begint het pijpenstelen te regenen en worden we door de chauffeur uitgenodigd in de stuurcabine plaats te nemen. Daar zaten we dan met 5 op een plek die voor 2 bedoeld was…best gezellig, ware het niet dat het klikding of hoe noemt dat beest voor de veiligheidsgordel pijnlijk in mijn kont stak. De regen stopt en we klauteren weer in de laadbak. Het hele traject blijf ik als een echte Paus adept zwaaien naar iedereen die ik zie. De nacht valt en verkleumd komen we aan in Shashemene. We vinden een hoerenkot waar ze heerlijke chakala tips serveren en na een afsluitende shisha gaan we een welverdiende nachtrust tegemoet.
Na de deugddoende slaap nemen we na een ontbijtje de bus richting Awassa, het Hollywood van Ethiopië, de visstad bij uitstek (of dat zou het moeten zijn zo langs het meer gelegen, maar ge hebt veel geluk nodig om een plek te vinden waar ze vis opdienen), daar waar de gegoede burgerij van Zuid-Ethiopië bijeenstroomt. Het is er best gezellig…we proeven er vanalles (asa tips (=een grote gegrilde vis), kikil (een soort bouillon), fried asa langs het meer,…) en schuimen er de markt af. Hier koop ik mijn jebena (traditionele koffiepot).
Awassa is een stad en als L&B’er ben ik dat logischerwijs snel beu zodat we na twee daagjes Awassa doorreizen naar Arba Minch in het zuiden. De bus is alweer heel druk en bovendien wilden de verantwoordelijken precies niets op het dak binden zodat ik mijn rugzak op mijn schoot moest houden…hoogst comfortabel en ik genoot met volle teugen van het uitzicht. Gelukkig was mijn reisgezellin heel sympathiek. In de schemerdonker ’s morgens leek ze bloedmooi, maar naarmate het licht aan terrein won verging de jeugdelijke schijn toch wat…het babbelen bleef uiteraard plezant. De reis verloopt vrij vlot en we zijn getuige van een hevige discussie vanachter in de bus tussen protestanten, moslims en orthodoxen over hun religie. Bijbels worden bovengehaald en citaten vliegen door de lucht…jammer dat ik niets begreep of we hadden er nog een vierde religie aan kunnen toevoegen…lachen!! Alles verloopt dus prima tot de bus pech krijgt. We stappen uit en nadat de chauffeur wat heeft proberen knoeien aan de motor staat vast dat de reis van de bus hier stopt. Enkele voertuigen rijden voorbij tot uiteindelijk een truck met lege laadbak stopt om ons mee te nemen, oorspronkelijk voor 5 birr, dat worden er 8 en uiteindelijk 12. Iedereen is wat vies op die gier, maar we moeten het maar slikken of we geraken niet in Arba Minch. Aangekomen in het stadje droppen we onze shizzle zo snel mogelijk in een hotelleke en gaan opzoek naar een eetplek. Na ’t eten vinden we een caramboulatent die ik later Little Italy zou dopen…er spraken daar immers drie Abasha super vloeiend Italiaans zodat de communicatie goed verliep. We werden er uitgedaagd door een local die ik daar maar even vlotjes heb ingemaakt. Sportief als die was heeft die dan ook de rekening betaald.
Nadat we ’s ochtends nog de markt hebben afgeschuimd (waar ik nog wat attribuutjes voor mijn jebena heb gekocht) vertrekken we weer richting Jimma met de bedoeling terug te liften. We wandelen heel Arba Minch door zonder succes en net buiten de stad pakt een wagen van AM University ons mee. Aan de universiteit moeten we er echter uit want zij gaan niet verder. We wandelen nog zeker 2 uurtjes voor we een lift krijgen. We passeren daarbij ook door een dorpje waar Pieter graag eens een Abasha wou uitdagen met tafeltennis, maar ineens staan ze daar met 70 rondom ons…’t is niet dat ze hier vaak Ferengi zien, denk ik. We proberen de chaos te ontvluchten en slepen nog tot ’t einde van’t dorp een meute kinderen achter ons aan. Uiteindelijk krijgen we weer een lift van een ISUZU truckje en zitten we zalig op banden. De lift is zalig en brengt ons helemaal naar Sodo. In Sodo beslissen we het erop te wagen en nog te liften tot Chida. Geen probleem natuurlijk, want daar komt weer een ISUZU’tje. De tocht naar Chida is adembenemend en het is genieten dat het geen naam heeft. In Chida vliegen we in de Tadj nadat we de plaatselijke marka hebben geproefd. We vinden ook een caramboulatent en beginnen te spelen. Er wordt door de locals op ons gewed en de birren vliegen over tafel…ZALIG, echt supertoffe mensen.
In de vroege ochtend vertrekken we dan op weg naar Jimma. De eerste wagen die afkomt stopt en geeft ons een lift. In de laadbak (’t is immers een Hilux) zitten al twee Abasha. Kort daarna begint het te regenen. De locals halen een zielig plastieken zakje boven om hun ,kop te beschermen, maar de Ferengi (wij dus, voor de onaandachtige lezer) zijn beter uitgerust en halen onze bache boven. Min of meer droog aangekomen in Jimma zoeken we onze vertrouwde ontbijtplek op en drinken er een juiceke. Ondertussen is het hier oudejaarsavond.
Happy New Year, Melkaam Addis Amet...1/1/2002. Jawel het is hier nieuwjaar. Ik geef Walelign een cadeautje en in de namiddag wil hij me perse bedanken met enkele pinten bier. Aanvankelijk weiger ik, maar hij dringt aan. Ik had ook met Isaac afgesproken vandaag en wanneer ik bij hem kom word ik uitgenodigd om Nieuwjaar te vieren bij hen thuis, maar morgen pas, want de papa is orthodox en vandaag is het vastendag zodat bij hen thuis het feest verzet is naar morgen.
’s Ochtend s gaan we snel naar merkato om wijn en een haantje te kopen als cadeau voor vanavond. We kopen er ook de traditionele feestkleren zodat we op en top zouden zijn. ’s Avonds wacht ons dan een feestmaal met massa’s lekkers (kikil, kai’wot, doro’wot, aleche, kaas, caribu, …)
Er is er een jarig hoera…22 in het jaar 2002 kijk eens aan. Niks bijzonders gedaan eigenlijk, want mijn verjaardagsfeestje heb ik later gepland. De dag erop is het weer een dagje op het veld.
De VLIR-mensen zijn hier en dus zijn geen auto’s beschikbaar. In de voormiddag werden allerlei presentaties gegeven over de verschillende projecten en Kitessa zou om 10 zijn ding doen. Pieter en ik gaan dus naar de Main Campus om te horen wat ze te zeggen hebben; In ruil voor onze aanwezigheid mogen we mee schranzen van al het lekkers dat op tafel staat tijdens de lunch…heerlijk. In de namiddag wordt ons gevraagd de vrouw van een of andere Limburgse prof te begeleiden bij haar uitstapje naar een waterval. Wij gaan mee, overtuigd dat het wel tof zal zijn, maar we komen wat bedrogen uit. Gelukkig ontmoeten we ook een Keniaan, James, die de tocht toch tot een fijn iets maakt. s’ Avonds is het op onze campus een groot festijn en wordt er na de maaltijd door Zarihun en mij gedanst rond het kampvuur…FEESTJE
Vandaag meegegaan naar een ontwikkelingsproject van de VLIR. Ze zijn immers een school aan het sponsoren met vanalles en nog wat.
17 september…een speciale dag…immers, vandaag doe ik iets wat ik van mijn leven nog niet heb gedaan. Na een dag op het veld komen we thuis en heeft Mathijs 3 kippen gekocht die we eigenhandig slachten. Voor het schoonmaken van de karkassen vragen we wel de hulp van ervaren keukendames. Dat kost ons een klein bedrag en mijn T-shirt…of het werkelijk om dat shirt ging of eerder om mijn stoere borstkas te zien daar hebben we het gissen naar :-D. de kip smaakt verrukkelijk en ik eet ze op samen met Tefara en Tsedeca. De volgende twee dagen zijn harde werkdagen.
20 september, alweer een primeur…voor de eerste keer in mijn leven organiseer ik voor mijn verjaardag een vet feest. Eerst naar de mis en daarna naar de markt om een schaap te kopen. We vinden een lekker dik exemplaar en kopen het. Daarna gaan we ook nog achter tadj en kopen een fles of 15. Wanneer we het beest willen slachten breekt het los zodat we er eerst een half uur achter moeten lopen over heel de campus, maar uiteindelijk vangen we hem en wordt het beest de keel overgesneden. ’s Avonds knalt de muziek uit de boxen en komen de gasten aan. Na het drinken van frisdranken en bier en het geven van enkele cadeaus beginnen we aan het eten. Het is een buffet met brood, ndjera, groenten, frieten en natuurlijk, de hoofdschotel, schaap… super. Daarna wordt in de Tadj gevlogen zodat ieders spieren goed los zouden komen om te dansen en de limbo te doen. De kleine broer van Samuel en Isaac wordt tot ‘koning Limbo’ gekroond. De sfeer is geweldig en ik amuseer me rot. Ook Zarihun geeft op de dansvloer het beste van zichzelf.
Het vertier is gedaan en er dient weer gewerkt. We gaan weer naar Afalo, de plek die primair regenwoud zou moeten zijn en waar wij wild woud zouden moeten vinden. Tot onze grote teleurstelling blijkt van de ‘onbeheerde’ bos weinig wild te zijn. Het is echter een aangename week waar de dagen vrij gelijkaardig verlopen. Vroeg opstaan, ontbijten, het veld op, ’s avonds terug, potje koken, Birz (non alcoholische tadj) drinken, een kaartje leggen, in de woonkamer van het boerengezin koffie drinken met hen en een gezellige avond beleven.Bovendien krijgen we ook een les biologie van Gezahegn...over hoe honden seks hebben en na de daad moeilijk uit elkaar geraken. Tot ieders verbazing zagen we de dag erop dit gebeuren in de praktijk...en kermen dat die teef deed.
Ziezo, dat was weer een hele boterham. Ik hoop dat het internet weer wat vlotter gaat de komende dagen zodat ge toch wat sneller een update kunt krijgen. Komende week zitten we weer een weekje in het woud dus zal het nog even wachten worden.
Groet en tot de vlogende
Ciao
Alemayehu
Eindelijk een echte update van wat ik hier in het betoverende Abyssinia uitspook zonder gewoon eventjes mijn vorige blog te recycleren. Ondertussen zijn we al een maand verder. Ik hoop u alsnog het gevoel mee te kunnen geven dat ge hier samen met mij zit.
Vandaag is het OLV Hemelvaart en dus groot feest binnen de christelijke gemeenschap. Tijdens de mis waren we getuigen van iets geweldigs. De pastoor maakte van de feestdag gebruik om twee families die in onmin met elkaar leefden te verzoenen. Hij vroeg hen elkaar, zoals het bij christenen hoort, te vergeven en weer vrede te sluiten. De families sloten vrede en omhelsden elkaar waarna in de kerk een daverend applaus weerklonk. Na de lunch die mij door een bosbouwstudent op doortocht werd aangeboden (Daniel was zijn naam) volgde wat gewinkel. Om de dag af te sluiten was een spelletje caramboula op z’n plaats (uiteraard, wat had ge gedacht).
Na de mis van vandaag ga ik, gelijk het een echte vent betaamt (ahum), naar het voetbal zien waarna Pieter en ik inkopen gaan doen (kerosine, pasta, bloem, tomaten, …) voor onze week overnachten in Qachoo, een deel van het regenwoud van Gera. We blijven een week op’t veld omdat op en af rijden te tijdsrovend zou zijn en dus onmogelijk. In de namiddag verworden 3 kilo tomaten tot 3 flessen spaghettisaus. We duiken vroeg onder de veren, want morgen is het vroeg opstaan.
In de vroege ochtend komen ze ons oppikken met de Toyota HILUX…jammer genoeg niet met de LandCruiser van Israel, geweldige wagen overigens ook al heb ik dit waarschijnlijk al gezegd en zal dit sowieso nog terugkomen. We laden al onze stuff in en kunnen dan gepakt en gezakt vertrekken. De rit verloopt zeer vlot en we komen aan bij het huis van Sabit die ik verder Obama zal noemen omwille van de treffende gelijkenis met de huidige president van de USA. Alles uitladen is de boodschap en de lokale bevolking wil daar maar al te graag bij helpen. Nadat alles binnen ligt (jawel, we slapen bij deze mensen thuis) vliegen we er al in en trekken we het veld op. Na een namiddagje werken komen we thuis en maken we onze slaapplaats klaar. We liggen, denken we, op een niet naderbepaalde ondergrond van grond en stro, bedekt door een plastieken bache. Na afloop van de week bleek dat onder onze hoofden een heus mierennest lag. We beleefden daar echt een toffe week. Overdag werkten we op het veld en wanneer we ’s avonds thuiskwamen trokken we propere kleren aan en kookten we ons potje op ons kerosinevuurtje. Obama’s familie was geweldig en bood ons elke avond geroosterde maïs of maïskoek aan. Echt lekker hoewel de maïs er na verloop van tijd wel langs de oren uitkwam. We speelden elke avond kaart met Obama en zijn broers om ’s morgens steevast met een of andere verrassing wakker te worden. Dag één hadden de mieren een massale aanval gepleegd op onze broodvoorraad en waren we een kwartier in de weer om het brood miti-vrij (=mier-vrij in het oromifaa) te krijgen. Dag twee zaten de miti niet in onze broodzak maar wel in onze kleren zodat we het eerste halfuur in het bos voornamelijk bezigwaren met het lostrekken van de mieren die zich in ons vel vastgebeten hadden. Voor de rest bleek dag twee goed te beginnen tot het heel vroeg al begon te regenen. Wij dus snel weer naar huis gevlucht waar eenieder zijn huiswerk doet…ik maak een tabelletje met ‘slope corrections’ en herstel mijn broek ( voor de L&B’ers en andere LBK’ers… ge weet wel, die waarmee ik elke excursie alsook cantus rondliep en die voorzien was van twee handige verluchtingsgaten); Tijani herstelt zijn schoenen, Pieter leest wat en Kitessa rust. Wat later op de avond zien we hoe mama Obama de koeien melkt. De week eindigt en wanneer we weer gaan vertrekken trakteert het gezin Obama ons op het traditionele gerecht, Marka, een maïsbrij met in het midden een kuiltje gevuld met gesmolten boter, zout en berberie (pikkante peper voor de leken onder u). We vroegen aan Kitessa of we dit echt allemaal moesten opeten want het was massaal veel en in eerste instantie niet te vreten. Het antwoord luidde “at least as much as we can” . Wij dus die handel maar binnenproppen en na enkele happen begon het spul echt te smaken…we trekken nog een paar foto’s en vertrekken dan weer naar Jimma waar een warme douche op ons wacht alsook lekker vlezig eten.
Vandaag is het verwendag…we verorberen een heerlijk ontbijt, gaan naar de barbier, kopen een nieuw paar schoenen (veel beter dan de vorige) en dineren uitgebreid met o.a. asa tips (een super visgerecht).
In de ochtend naar de mis waar ik verneem dat abba Theo nu bisschop, Mgr Theo, is geworden tot grote vreugde van de hele gemeenschap hier. Ik ontbijt in het parochiezaaltje met de rest en daarna ga ik naar het huis van Isaac en Samuel waar ik de hele dag verblijf.
We gaan naar Kitessa om te laten weten dat we hem morgen bollen om weer eens op reis te trekken. We stellen onze planning voor en hij gaat er mee akkoord. De bedoeling is om terug te zijn tegen Nieuwjaar. We pakken onze spullen en gaan heel vroeg slapen, want de bus vertrekt heel vroeg in de ochtend.
De reis begint aan het busdepot van Jimma waar koning chaos duidelijk regeert…iedereen roept en tiert en allerlei mensen proberen ons een rit naar Addis aan te smeren. Wij antwoorden vriendelijk dat we al een ticket hebben en lopen daar maar wat te ijsberen tot eindelijk de poort opent. Iedereen stormt als bezetenen naar binnen richting…zijn bus. Wij zoeken wat naar de onze en na die eindelijk gevonden te hebben vragen (dwingen) ze ons plaats te nemen op een andere bus. Blijkbaar had de dag ervoor de verkoper meer plaatsen verkocht dan er eigenlijk waren. De bus is krap en druk, maar zeker niet ongezellig. De rit verloopt zeer vlot en wij zijn als ferengi maar al te vaak een staarobject, haha. Ergens onderweg moet een overtollige passagier zich gaan verbergen voor de wegpolitie, maar de mensen hier zijn daar duidlijk ervaren in. We arriveren in Addis en naar goed gewoonte vliegt meteen een storm potentiële oplichters op ons af. Ik bel naar abba Girmay omdat die ons normaliter ging komen ophalen, maar door omstandigheden zit hij veraf en dus wandelen we gewoon naar Taito hotel. Wanneer abba G in de geburen is belt hij en keuvelen rustig in de bar van het hotel terwijl we gretig slurpen van de koffie. We doen nog onze laatste inkopen (snickers en noedels of hoe schrijft ge die rommel) en eten nog eens goed wat vlees, niet goed wetend wat we de volgende dagen te eten zullen krijgen.
We vertrekken weer heel vroeg om de bus naar Bale te pakken. Deze keer is de bus krapper, maar beduidend minder druk. De rit verloopt prima en we worden op den duur een beetje als de mascotte van de bus gezien zodat het afscheid bij de poort van het Bale Mountains National Park eigenlijk nog best hartelijk is. We regelen ons verblijf voor de komende drie dagen en gaan slapen.
De drie dagen die volgen zijn echt super. We doorkruisen de plateaus van het park te paard, zien o.a. de Ethiopische wolf, nyala’s, wrattenzwijnen, bushbucks, arends,… , slaan ons kamp op, koken en slapen in ons tentje waarvan een nacht temidden van een bavianenkolonie…een aanrader dus. We leren er vanalles bij van de locals zoals bijvoorbeeld wat democratie is, want vergis u niet, dat kennen ze hier ook. Zo hebben ze rond het kampvuur gestemd of ene die een grotere kop had dan de andere toch een tweede kop thee mocht…unaniem werd gestemd…NEEN! Verder werd deze Belgjes ook geleerd hoe ge patatten kookt…in water met eensnuifje zout…te zot he? Maar het was heel gezellig, we krijgen wat van hun stoofpot, wij deelden kolo en pinda’s uit. Er werd gelachen en ook wijsheden zoals Op den duur kookt ook een olifant kwamen tot ons…
De laatste dag van ons verblijf proberen we een lift te krijgen terug naar Shashemene. Zodra we het dorp uit zijn is het van dat. Een truck stopt en wij klimmen op de stuurcabine. Nog geen 20 m verder doet een andere truck de onze stoppen en wij worden overladen naar de laadbak van de nieuw truck…en gelukkig maar, want de truck waar we eerst op zaten bleek ontzettend traag. De reis is super…het is genieten van het landschap en de laadbak die oorspronkelijk enkel wat kippen, houtskool en een schaap bevatte wordt aangevuld met drie schapen, nog meer kippen en een stère brandhout. Plots begint het pijpenstelen te regenen en worden we door de chauffeur uitgenodigd in de stuurcabine plaats te nemen. Daar zaten we dan met 5 op een plek die voor 2 bedoeld was…best gezellig, ware het niet dat het klikding of hoe noemt dat beest voor de veiligheidsgordel pijnlijk in mijn kont stak. De regen stopt en we klauteren weer in de laadbak. Het hele traject blijf ik als een echte Paus adept zwaaien naar iedereen die ik zie. De nacht valt en verkleumd komen we aan in Shashemene. We vinden een hoerenkot waar ze heerlijke chakala tips serveren en na een afsluitende shisha gaan we een welverdiende nachtrust tegemoet.
Na de deugddoende slaap nemen we na een ontbijtje de bus richting Awassa, het Hollywood van Ethiopië, de visstad bij uitstek (of dat zou het moeten zijn zo langs het meer gelegen, maar ge hebt veel geluk nodig om een plek te vinden waar ze vis opdienen), daar waar de gegoede burgerij van Zuid-Ethiopië bijeenstroomt. Het is er best gezellig…we proeven er vanalles (asa tips (=een grote gegrilde vis), kikil (een soort bouillon), fried asa langs het meer,…) en schuimen er de markt af. Hier koop ik mijn jebena (traditionele koffiepot).
Awassa is een stad en als L&B’er ben ik dat logischerwijs snel beu zodat we na twee daagjes Awassa doorreizen naar Arba Minch in het zuiden. De bus is alweer heel druk en bovendien wilden de verantwoordelijken precies niets op het dak binden zodat ik mijn rugzak op mijn schoot moest houden…hoogst comfortabel en ik genoot met volle teugen van het uitzicht. Gelukkig was mijn reisgezellin heel sympathiek. In de schemerdonker ’s morgens leek ze bloedmooi, maar naarmate het licht aan terrein won verging de jeugdelijke schijn toch wat…het babbelen bleef uiteraard plezant. De reis verloopt vrij vlot en we zijn getuige van een hevige discussie vanachter in de bus tussen protestanten, moslims en orthodoxen over hun religie. Bijbels worden bovengehaald en citaten vliegen door de lucht…jammer dat ik niets begreep of we hadden er nog een vierde religie aan kunnen toevoegen…lachen!! Alles verloopt dus prima tot de bus pech krijgt. We stappen uit en nadat de chauffeur wat heeft proberen knoeien aan de motor staat vast dat de reis van de bus hier stopt. Enkele voertuigen rijden voorbij tot uiteindelijk een truck met lege laadbak stopt om ons mee te nemen, oorspronkelijk voor 5 birr, dat worden er 8 en uiteindelijk 12. Iedereen is wat vies op die gier, maar we moeten het maar slikken of we geraken niet in Arba Minch. Aangekomen in het stadje droppen we onze shizzle zo snel mogelijk in een hotelleke en gaan opzoek naar een eetplek. Na ’t eten vinden we een caramboulatent die ik later Little Italy zou dopen…er spraken daar immers drie Abasha super vloeiend Italiaans zodat de communicatie goed verliep. We werden er uitgedaagd door een local die ik daar maar even vlotjes heb ingemaakt. Sportief als die was heeft die dan ook de rekening betaald.
Nadat we ’s ochtends nog de markt hebben afgeschuimd (waar ik nog wat attribuutjes voor mijn jebena heb gekocht) vertrekken we weer richting Jimma met de bedoeling terug te liften. We wandelen heel Arba Minch door zonder succes en net buiten de stad pakt een wagen van AM University ons mee. Aan de universiteit moeten we er echter uit want zij gaan niet verder. We wandelen nog zeker 2 uurtjes voor we een lift krijgen. We passeren daarbij ook door een dorpje waar Pieter graag eens een Abasha wou uitdagen met tafeltennis, maar ineens staan ze daar met 70 rondom ons…’t is niet dat ze hier vaak Ferengi zien, denk ik. We proberen de chaos te ontvluchten en slepen nog tot ’t einde van’t dorp een meute kinderen achter ons aan. Uiteindelijk krijgen we weer een lift van een ISUZU truckje en zitten we zalig op banden. De lift is zalig en brengt ons helemaal naar Sodo. In Sodo beslissen we het erop te wagen en nog te liften tot Chida. Geen probleem natuurlijk, want daar komt weer een ISUZU’tje. De tocht naar Chida is adembenemend en het is genieten dat het geen naam heeft. In Chida vliegen we in de Tadj nadat we de plaatselijke marka hebben geproefd. We vinden ook een caramboulatent en beginnen te spelen. Er wordt door de locals op ons gewed en de birren vliegen over tafel…ZALIG, echt supertoffe mensen.
In de vroege ochtend vertrekken we dan op weg naar Jimma. De eerste wagen die afkomt stopt en geeft ons een lift. In de laadbak (’t is immers een Hilux) zitten al twee Abasha. Kort daarna begint het te regenen. De locals halen een zielig plastieken zakje boven om hun ,kop te beschermen, maar de Ferengi (wij dus, voor de onaandachtige lezer) zijn beter uitgerust en halen onze bache boven. Min of meer droog aangekomen in Jimma zoeken we onze vertrouwde ontbijtplek op en drinken er een juiceke. Ondertussen is het hier oudejaarsavond.
Happy New Year, Melkaam Addis Amet...1/1/2002. Jawel het is hier nieuwjaar. Ik geef Walelign een cadeautje en in de namiddag wil hij me perse bedanken met enkele pinten bier. Aanvankelijk weiger ik, maar hij dringt aan. Ik had ook met Isaac afgesproken vandaag en wanneer ik bij hem kom word ik uitgenodigd om Nieuwjaar te vieren bij hen thuis, maar morgen pas, want de papa is orthodox en vandaag is het vastendag zodat bij hen thuis het feest verzet is naar morgen.
’s Ochtend s gaan we snel naar merkato om wijn en een haantje te kopen als cadeau voor vanavond. We kopen er ook de traditionele feestkleren zodat we op en top zouden zijn. ’s Avonds wacht ons dan een feestmaal met massa’s lekkers (kikil, kai’wot, doro’wot, aleche, kaas, caribu, …)
Er is er een jarig hoera…22 in het jaar 2002 kijk eens aan. Niks bijzonders gedaan eigenlijk, want mijn verjaardagsfeestje heb ik later gepland. De dag erop is het weer een dagje op het veld.
De VLIR-mensen zijn hier en dus zijn geen auto’s beschikbaar. In de voormiddag werden allerlei presentaties gegeven over de verschillende projecten en Kitessa zou om 10 zijn ding doen. Pieter en ik gaan dus naar de Main Campus om te horen wat ze te zeggen hebben; In ruil voor onze aanwezigheid mogen we mee schranzen van al het lekkers dat op tafel staat tijdens de lunch…heerlijk. In de namiddag wordt ons gevraagd de vrouw van een of andere Limburgse prof te begeleiden bij haar uitstapje naar een waterval. Wij gaan mee, overtuigd dat het wel tof zal zijn, maar we komen wat bedrogen uit. Gelukkig ontmoeten we ook een Keniaan, James, die de tocht toch tot een fijn iets maakt. s’ Avonds is het op onze campus een groot festijn en wordt er na de maaltijd door Zarihun en mij gedanst rond het kampvuur…FEESTJE
Vandaag meegegaan naar een ontwikkelingsproject van de VLIR. Ze zijn immers een school aan het sponsoren met vanalles en nog wat.
17 september…een speciale dag…immers, vandaag doe ik iets wat ik van mijn leven nog niet heb gedaan. Na een dag op het veld komen we thuis en heeft Mathijs 3 kippen gekocht die we eigenhandig slachten. Voor het schoonmaken van de karkassen vragen we wel de hulp van ervaren keukendames. Dat kost ons een klein bedrag en mijn T-shirt…of het werkelijk om dat shirt ging of eerder om mijn stoere borstkas te zien daar hebben we het gissen naar :-D. de kip smaakt verrukkelijk en ik eet ze op samen met Tefara en Tsedeca. De volgende twee dagen zijn harde werkdagen.
20 september, alweer een primeur…voor de eerste keer in mijn leven organiseer ik voor mijn verjaardag een vet feest. Eerst naar de mis en daarna naar de markt om een schaap te kopen. We vinden een lekker dik exemplaar en kopen het. Daarna gaan we ook nog achter tadj en kopen een fles of 15. Wanneer we het beest willen slachten breekt het los zodat we er eerst een half uur achter moeten lopen over heel de campus, maar uiteindelijk vangen we hem en wordt het beest de keel overgesneden. ’s Avonds knalt de muziek uit de boxen en komen de gasten aan. Na het drinken van frisdranken en bier en het geven van enkele cadeaus beginnen we aan het eten. Het is een buffet met brood, ndjera, groenten, frieten en natuurlijk, de hoofdschotel, schaap… super. Daarna wordt in de Tadj gevlogen zodat ieders spieren goed los zouden komen om te dansen en de limbo te doen. De kleine broer van Samuel en Isaac wordt tot ‘koning Limbo’ gekroond. De sfeer is geweldig en ik amuseer me rot. Ook Zarihun geeft op de dansvloer het beste van zichzelf.
Het vertier is gedaan en er dient weer gewerkt. We gaan weer naar Afalo, de plek die primair regenwoud zou moeten zijn en waar wij wild woud zouden moeten vinden. Tot onze grote teleurstelling blijkt van de ‘onbeheerde’ bos weinig wild te zijn. Het is echter een aangename week waar de dagen vrij gelijkaardig verlopen. Vroeg opstaan, ontbijten, het veld op, ’s avonds terug, potje koken, Birz (non alcoholische tadj) drinken, een kaartje leggen, in de woonkamer van het boerengezin koffie drinken met hen en een gezellige avond beleven.Bovendien krijgen we ook een les biologie van Gezahegn...over hoe honden seks hebben en na de daad moeilijk uit elkaar geraken. Tot ieders verbazing zagen we de dag erop dit gebeuren in de praktijk...en kermen dat die teef deed.
Ziezo, dat was weer een hele boterham. Ik hoop dat het internet weer wat vlotter gaat de komende dagen zodat ge toch wat sneller een update kunt krijgen. Komende week zitten we weer een weekje in het woud dus zal het nog even wachten worden.
Groet en tot de vlogende
Ciao
Alemayehu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
