En alweer wat verder

Selam lezer,

God wat is het hier plezant...hopelijk blijft dit zo voor de gehele duur van mijn verblijf. Na een korte afwezigheid ben ik weer terug in Jimma, met het internet des dags maar niet des nachts, waar 't vertrouwde kamertje altijd op me wacht. Waar de columbus aapjes schreeuwen, Alex schrijf naar huis, daar ben ik aan't bloggen, daar voel ik me thuis...haha, 't kwam ineens zo in me op...een verdoken wens???

Ik was dus zinnens om de zondag (19 juli) te vertrekken naar Addis. Er reden immers verschillende auto's terug naar de hoofdstad. Ik werd echter niet gecontacteerd en besloot dan maar zelf eens te vragen hoe het zat. Ik belde Jehenew en vroeg wanneer de wagens Jimma zouden verlaten... "The last one left just 10 minutes ago..." UITERAARD. Nu niet voor 't een of 't ander, en agressief ben ik ook niet, maar ze hadden die Murphy moeten opknopen voor hij zijn befaamde wet formuleerde (niet dat die man er wat aan kon doen, maar soit, iedereen heeft zijn zondebok nodig). De volgende auto zou naar alle waarschijnlijkheid dinsdag rijden zodat ik dus twee dagen langer dan gepland in Jimma zou blijven. Ik flaneerde maar wat door de straten van Jimma en verkende de stad verder.

De dag erop ging ik weer naar het kantoor van Jehenew om de man alweer lastig te vallen ivm mijn transport naar Addis. Tot mijn grote verbazing zat hij daar niet maar Luc (ik denk dat in mijn vorige postje staat wie hij is, zoniet hou ik deze informatie achter). Die wist me te vertellen dat hij zometeen naar het hoofdbureau van de VLIR dinges (niet teveel vragen bij stellen, gewoon aannemen) ging op de main campus en dat Jemal daar ook zat zodat ik mijn vraag meteen aan hem kon stellen. Zo geschiedde...We kwamen aan op de main campus en Jemal wist me te vertellen dat ik morgen (dinsdag) kon vertrekken. Ok... Ik verliet het gebouw en besloot maar eens ergens te gaan ontbijten. Ik zat maar wat doelloos rond te zwerven tot Jofe zich over mij kwam ontfermen. Deze student zag dat ik wat verloren was en bood me zijn deskundige gidsdiensten aan. We ontbeten samen, praatten over vanalles en nog wat, over zijn ouders die op de koffieplantage werkten, over hij die tussen de koffiestruiken geboren was, over zijn broers die nog steeds op die plantage werken, enfin, ge hoort het al, hij was nog meer in de ban van koffie dan ik. We wandeleden tezamen terug tot bij zijn thuis en liepen daarbij voorbij een katholieke kerk (een rariteit in Ethiopië), net naast de main campus, dat zou ik onthouden... Ik liep terug naar de agricultural campus en besloot te voet terug naar main campus te wandelen om te zien hoe lang ik erover deed om van agricultural naar de kerk te gaan. Deze kennis zou me op zondag van pas komen...45 minuten. Drie kwartier wandelen...moet kunnen. Ondertussen was het middaguur aangebroken. Ik wou er graag wat lokaal eten hebben, geen banala spaghetti ofzo...ik vroeg het eerste gerecht dat ik niet kon lezen, maar dat bleek uitverkocht. Het tweede gerecht hadden ze ook niet meer. Ik vroeg wat ze dan nog wel hadden...spaghetti...haha, die klootzak van een Murphy!! Na de lunch kwam ik Jehenew en Luc weer tegen. Of we samen een koffie zouden drinken? Graag...en daar troffen we Jemal en enkele deeltjes VLIR aan. We dronken samen iets en dan kreeg Jemal telefoon..."Alex, you can leave now". Ik grijp mijn kans en zeg dat dit voor mij perfect is. De chauffeur staat er nog geen twee minuten later. We rijden naar agricultural campus, pikken er mijn bagage op en zijn vertrokken. Aan de 'poort' van Jimma koopt de chauffeur zijn portie chat, die heeft hij blijkbaar nodig tijdens het rijden (later zou blijken dat de meeste chauffeurs kauwen tijdens het rijden hoewel dit bij wet verboden is). De rit is geweldig. De chauffeur kijkt naar geen wegmarkering of snelheidsbeperking, steekt andere voertuigen op de meest onvoorstelbare plaatsen voorbij, kijkt niet naar dier of mens...te zot gewoon...haha. Alles verloopt vlot, de nacht begint zijn donkere sluier over de hoorn van Afrika te leggen wanneer we stoppen voor het avondeten. De pot schaft chakala tips met ndjera (Geroosterd lamsvlees dat wordt warmgehouden in een speciaal aardewerk ding) en is een traktatie van de andere pasagier. Zeer lekker...daarna is het nog even rijden naar Addis. We komen veilig en wel aan en ik word afgezet aan Taito. Ik slaap als een roos.

Ondertussen is het 21 juli. Ik trek weer naar een cafeetje waar ik de eerste dagen mijn ontbijt had gehad. Ik vroeg hoeveel het was voor een stukje cake, 6 birr en voor een koffie, 3.50 birr. Ik lach eens hartelijk en zeg dat ik in Jimma voor die prijs twee keer heb ontbeten. Ik verlaat het pand en vind wat verder, een restaurantje waar ik voor de gebruikelijke prijs van 5 birr koffie en cake krijg. Bij het buitenkomen zie ik niet zo veraf een toren met kruis en klokken...het mag voor de doorsnee leek banaal lijken, maar een katholiek weet dat dat typisch is voor een katholieke kerk. Ik snel er naartoe en inderdaad, de kathedraal van Addis Ababa, toegewijd aan Maria, staat daar, in de schaduw van de enorme moskee die ze daar aan het bouwen zijn. Ik ontmoet er abba Girmay, de rector van het seminarie en die nodigt me uit om samen te lunchen, later schuiven ook Esayas en een andere kerel mee aan tafel. Ik krijg er ndjera met 'boro wat' (een soort kippenstoofvlees) en het smaakt verrukkelijk. Na de maaltijd stuurt abba Girmay Esayas erop uit om voor mij een SIMkaart te gaan kopen zodat ik bereikbaar zou zijn en zelf ook zou kunnen bellen. In de namiddag kom ik Yonas en TI, twee maten van Johnny, tegen en trek er de hele rest van de dag mee op.

In de vroege ochtend ga ik naar de kathedraal omdat er een mis wordt opgedragen. De Ethiopische katholieke kerk hanteert zowel de Latijnse ritus (die die ook in België wordt gevolgd) als de Ethiopische die in een dode taal wordt opgedragen, het Gue'ez. Zeer vreemd allemaal, ook al omdat ge er de ballen van snapt, maar dan nog... Na de mis kom ik Esayas tegen en samen bezoeken we het gehele katholieke Addis hetgeen op een halve dag tijd gebeurd is daar dat niet zo veel voorstelt. 's Avonds zie ik Johnny, Yonas en TI weer. Zij gaan morgen naar Shashemene (lees shashamane), het kloppend hart van de Rastafaricultuur in Ethiopië, om de geboorte van Haile Selassie te herdenken (voor meer info, doorzoek het net) hetgeen gepaard gaat met een groots Reggae festival. We zeggen mekaar gedag en tot ziens.

Vandaag begint mijn trip door Ethiopië. De chauffeur van dienst is Tsegaye, een geweldig sympathieke kerel. Het plan was oorspronkelijk enkel Awash National Park te bezoeken, maar zoals alles in Ethiopië staat niets vast en wordt besloten om de reis wat te rekken en tevens naar de Bale mountains te gaan. De trip naar Awash is zeer plezant. Onderweg stoppen we in Nazreth,een zeer grote stad, veel aantrekkelijker dan Addis en goedkoper, om te lunchen en een koffietje te nuttigen. Tsegaye koopt er zijn portie chat en we zijn weer vertrokken. Onderweg pluk ik de blaadjes en geef die aan Tsegaye, zelf kauw ik uiteraard mee, want zo hoort dat zegt hij. We rijden door prachtige streken gekenmerkt door de ruraliteit, de enorme erosie, de steeds droger en warmer wordende omgeving... het asfalt is op bepaalde stukken gesmolten door de hitte hetgeen resulteert in diepe sporen en een slechte baan. Af en toe steken we een overweg over, dit is iets vrij zeldzaams in Ethiopië daar er slechts een enkele spoorlijn loopt, van Addis naar Djibouti (het land ten noorden van Ethiopië, u weet wel). We stoppen in Metahara waar we na het nodige kauwen ook weer wat shisha hebben. We ontmoeten er Samson, een tengere vrachtwagenchauffeur die zijn naam niet echt alle eer aandoet, haha. Het is zeer gezellig. 's Avonds bereiken we Awash en brengen er de nacht door.

Na een goede nachtrust slaan we brood, bananen en water in voor de komende dag(en). We rijden het Awash National Park in en zien vooral een droogte resistente vegetatie. Het landschap varieert van zeer open grasland naar dicht struikgewas. We zien er allerhande beesten (Kudu's, Oryx'en, een mega schildpad, varanen, enz...) en bruisende watervallen. Een zeer mooi spektakel, maar wanneer ge de kleur van het water ziet beseft ge wel wat een enorme erosie er stroomopwaarts is. Ik heb echter pech deze keer. Twee stammen in het andere deel van het park zitten op het oorlogspad en uit veiligheidsoverwegingen heeft de regering besloten dat deel van het park af te sluiten zodat ik de warmwaterbronnen niet kan bezoeken. Na het bezoek rijden we terug richting Nazreth. Onderweg stoppen we weer even in Metahara omdat Tsagaye zijn chat moet hebben. We kopen er ook appelsienen die hier naar't schijnt de beste zijn. En ik moet dat precies toch beamen. De nacht brengen we door in Nazreth.

De volgende dag wil Tsegaye absoluut dat we de hot springs hebben gezien van een plek daar in de buurt. We gaan er heen, maar ter plekke blijkt alles daar op z'n Spaans of Italiaans volgebouwd. De perfecte plek om de bejaarde toerist op te vangen, maar walgelijk voor de jonge gast op zoek naar schoonheid en natuur. We rijden dus maar ineens door richting Bale mountains. De rit verloopt zeer rustig. Onderweg rijden we voorbij een meer. Tsegaye weet te vertellen dat daar zeven of acht jaar geleden een helikopter is neergestort. Uiteraard kunt ge daar vandaag nog steeds het wrak zien uitsteken boven het wateroppervlak...haha. We komen aan in Shashemene waar we tevens overnachten.

Voor we doorrijden naar Bale, rijden we langs het meer van Awassa waar we de vismarkt bezoeken en ontbijten met rauwe vis. Niet dat ik daar vies van ben, maar ik ben het toch niet gewoon om op die manier te ontbijten. Het is echt boeiend om de vissers bezig te zien hoe ze in recordtempo de vis versnijden. Ook de pelikanen hebben hier het paradijs gevonden. De stad heeft vandaag enorm veel bezoekers, het is immers Sint Gabriël, een heilige die door de Orthodoxe christenen zeer wordt geëerd. Zo zot veel volk rond de kerk en in de stad. We verlaten de stad en rijden nu eindelijk richting Bale. Onderweg krijg ik te maken met landelijke kunst. De mest is immers gestapeld in mooie vormen zoals een olifant of een hoofd. of dit bewust was of toeval laat ik in het midden, maar best grappig om te zien was het wel. Onderweg maken we de bedelende kindjes dolgelukkig met lege plastiek flessen. Ze kunnen dat immers goed gebruiken om melk in te doen (zot veel vee hier, en te meer ge Bale nadert, des te meer vee ge ziet). De klim naar Bale is adembenemend...het kan natuurlijk ook aan mij liggen en mijn enorme voorliefde voor de bergen, maar toch...wauw! We komen in de avond aan in Bale en trekken meteen naar het National Park. Daar leidt Omar ons al in een deel van het park rond omdat sommige dieren enkel bij het vallen van de avond tevoorschijn komen. We slapen in het park zelf.

's Morgens na het ontbijt gaan Omar en ik de paarden halen om de verdere delen van het park te bezichtigen. Het was allemaal zeer mooi, maar de paarden bleken achteraf niet nodig te zijn geweest, soit, daarmee hebben we die mensen toch ook maar weer hun brood laten verdienen he. Na de paardrit stappen we weer in de wagen en rijden we weer richting Addis. Onderweg komen we voorbij een schapenmarkt. Tsegaye stopt, want als het niet te duur is wil hij een schaap kopen omdat zijn zus afstudeert en zaterdag geeft zij een feest hiervoor. Hij koopt een beest voor 260 birr. In tegenstelling tot de meesten die hun aankoop op het dak van de wagen vastbinden, smijt Tsegaye het schaap in de koffer. De poten zijn samengebonden met bananenbladeren...zo grappig, haha. We rijden zeer vlot door en geraken zelfs verder dan Shashemene waar we normaliter zouden slapen. Onze rustplaats wordt Bulbula.

We rijden rustig door naar Addis en komen er tegen de middag aan. We praten wat na, wisselen nummers en adressen uit en dan ga ik weer mijn kamer boeken voor de nacht (in Taito weer). Haile had me laten weten dat Jemal in Addis was en dat we morgen konden vertrekken naar Jimma. Het regent hard en veel vandaag en ik breng de meeste tijd al schuilend door. Ik kom ook per ongeluk in Merkato terecht. Dat is zo groot dat in Addis alle wegen leiden tot Merkato blijkbaar. Soit, ik koop er een zakje honing zodat ik 's ochtends daarmee kan ontbijten...heerlijk. Ik besluit 's avonds eens iets anders dan ndjera te eten en ga voor de traditionele pizza...dat had ik beter niet gedaan. Slecht was het niet, maar lekker is toch ook veel gezegd...'t moet zijn dat de Italianen hier destijds te snel zijn buitengesmeten, voor dat de Ethiopiërs echt hadden geleerd hoe ge pizza maakt...soms moet ge de bezetter toch net iets langer laten blijven, haha... Later op de avond ga ik nog een pint pakken met Adisu en kruip daarna onder de lakens.

Laatste dag in Addis voor lange tijd denk ik. Jemal laat me weten dat hij tegen lunchtijd daar zal zijn. Ikzelf besluit om abba Girmay nog gedag te zeggen. Hij is zeer blij me weer te zien en nodigt me weer uit om mee te eten. Het is alweer super goed ondanks het feit dat het vandaag nog maar eens een vastendag is (elke woensdag en vrijdag). Na het eten spurt ik naar Taito en ik ben nog maar net aangekomen of daar is de VLIRcar...Instappen en wegwezen. De rit naar Jimma verloopt zeer vlot. De chauffeur van dienst is zeer vreemd...hij rijdt rustig, gebruikt de rem en de richtingsaanwijzers, ontwijkt voetgangers, steekt niet te pas en te onpas voorbij in bochten of op hellingen...hij is waarachtig voorzichtig...zeer curieus...In Jimma aangekomen tref ik Dries aan die ondertussen ook is aangekomen. Er ligt wat Nederlandstalige lectuur op tafel en ik lees dus wat in de HUMO...de mannen hebben de keuken echt in gebruik genomen...iets wat ik nooit had gedaan...haha, gedaan met het vrijgezellenleven hier, er gaan nu weer samenlevingsregels gelden...

Op dit moment ben ik dus eindelijk weer eens online. Het is niet onmisbaar, dat internet, maar ge zijt toch eens blij als ge weer contact kunt maken met anderen, het thuisfront...

De zorgeloze dagen zijn zo stilaan gedaan en de voorbereiding voor het veldwerk gaat gaan beginnen...in hoeverre ik veel te vertellen zal hebben de komende dagen hangt natuurlijk af van mijn blogfrequentie, maar het zal waarschijnlijk gene vette zijn, haha. Dit ten vreugde van de toch geïnteresseerde, maar luie (of gehaaste) lezer.

Als conclusie nog hetgeen ik dezer dagen heb geleerd:
- appelsienen hoeven blijkbaar niet oranje te zijn om lekker zoet te zijn, de deze zijn groen (hooguit gelig) en zijn super
- mijn eerste woorden amarinya, hamese gnalew (dankuwel), zijn blijkbaar overbodig...er werd me gezegd dat ge in Ethiopië geen danku zegt, alleen Dank aan God.

tot de volgende

ciao

Alex